dinsdag, oktober 09, 2012

Bij het graf van Rupert Brooke


Ik rijd in een huurauto over een slingerende bergweg door een totaal verlaten landschap. Van mensen verlaten. Geiten zijn er te over. Ze schieten weg achter rotsblokken en steken soms pal voor de wagen de weg over. Ik rijd op een sukkeldraf. Vanwege die geiten, maar vooral vanwege het ravijn aan mijn rechterhand. Het uitzicht is adembenemend, maar die paar honderd meter steilte zijn nog veel adembenemender. Uiteindelijk begint de weg te dalen en kom ik bij een kruising. De keuze is rechtdoor of rechtsaf. Rechtdoor loopt uit op een geitenpad in een kaalgevreten streek met nog nachtmerrie-achtiger ravijnen. Ik ben daar geweest, zij het vooral in boze dromen. Ik sla rechtsaf, een weg die afloopt naar zee, met links olijfbomen. Aan het einde weet ik een marinebasis, waar ik niet binnen mag. Zodra het toegangshek in zicht komt stop ik. Links van de weg is een rotsig pad dat leidt naar het graf van de Engelse dichter Rupert Brooke, in 1915 tijdens de Eerste Wereldoorlog aan boord van een Brits transportschip gestorven. Een half jaar geleden kon ik het niet vinden, want een richtingbord neerzetten is te veel gevraagd van de gemeente Skyros. Nu is het, met behulp van Google Street View, wel gelukt.

Ik loop het pad af. Op afstand hoor ik de bellen van de geiten. Het graf ligt tussen de olijfbomen. Het terrein er omheen is goed onderhouden, evenals de tombe zelf, wat mij verbaast op zo'n afgelegen plek. Ik lees op de steen het eerste couplet van Brooke's gedicht The Soldier:

If I should die, think only this of me
That there's some corner of a foreign field
That is for ever England. There shall be
In that rich earth a richer dust concealed;
A dust whom England bore, shaped, made aware,
Gave, once, her flowers to love, her ways to roam,
A body of England's breathing English air,
Washed by the rivers, blest by suns of home.

Ik voel mij geraakt als ik de tekst hardop lees. Omdat ik hier natuurlijk met Stella had moeten staan, maar ook door de zinloosheid en de domheid van al dat heroïeke gebral dat door de hele twintigste eeuw echode en nog steeds niet is verstomd. Door het gezwaai met vlaggen, het aanbidden van heldendom, het getetter van God zij met ons, door die veile trots op afkomst en vaderland. Brooke overleed aan een bloedvergiftiging. Niet iedere soldaat stierf in de oorlog in een heldenrol. Veel gingen gewoon dood door ziektes of domme pech. Daar hoor je weinig over.

©Kees Klok




Geen opmerkingen: