maandag, oktober 22, 2012

Nachtmerrie


Het is een bijzondere plek, Loxias. Een combinatie van café, boekhandel en restaurant. Ook al heeft de boekhandelstak onder invloed van de crisis wat ingeboet, boeken kopen kun je er nog steeds. Meest op bestelling, maar dan zijn ze ook binnen een of twee werkdagen in huis. Griekenland heeft bij mijn weten geen Centraal Boekhuis, maar Y. heeft zijn logistiek goed in de hand. Ik ben er vroeg in de middag heen gegaan, omdat Blacky (Dimitris Sklivanos) zou spelen. Rebetica, maar vooral eigen composities. Ik herinner mij de sfeervolle avonden toen hij regelmatig in januari en februari speelde. Die gingen soms door tot in de heel kleine uren. Vandaag is hij echter weer vertrokken. De zaak was bijna leeg (waarschijnlijk door het prachtige weer, waarvan iedereen voor het invallen van de winter nog wil genieten) en voor een bijna lege zaak speelt hij niet. In de loop van de middag kwamen verschillende fans langs, die weer teleurgesteld vertrokken. Ik verwacht vrienden en ben gebleven. Loxias veranderde in een leeskabinet, waarin ik in alle rust The Dickensian las. Daar heb ik na zesendertig jaar lidmaatschap van The Dickens Fellowship nu eindelijk maar eens een abonnement op genomen. Ik had dat jaren eerder moeten doen, maar voortschrijdend inzicht schrijdt soms langzaam voort.


Ondertussen is Loxias opnieuw veranderd, nu in een alternatief voor het schrijfhuis. Er zijn wat klanten binnengedruppeld, maar die laten mij aan mijn hoektafeltje ongemoeid. Ik schrijf, pijp en rode wijn onder handbereik. Mijn gezelschap is laat, maar in dit rustoord, midden in het hectische centrum van de stad, is dat geen bezwaar. De kok van een naburig restaurant is vóór zijn dienst even binnengewipt en speelt zacht op de gitaar die altijd gebruiksklaar aan de wand hangt. Ineens hoor ik Nederlands. Twee dames die wat willen eten, maar alleen aan het balkontafeltje. Dat is niet vrij. Loxias kan vele gedaanten aannemen, maar zich niet in bochten wringen.


Zijn sympathiekste gedaante is die van toevluchtsoord, waar je je kunt afsluiten voor de waan van de dag. Van de voortdurende demonstraties om de hoek. Van het getetter op de televisie. Dag in dag uit van die heren en dames, die elkaar vanuit verschillende venstertjes op het beeldscherm hun oplossing voor de economische crisis toeschreeuwen, zonder ooit naar elkaar te luisteren. Er komen ook geen Afrikaanse, Pakistaanse of Chinese straatventers, door wie je elders bij voortduring wordt aangeklampt. Mensen waarmee ik wel te doen heb, maar die ik ook niet kan helpen. Soms voel ik een zekere solidariteit met die misleide gestranden. Ze zijn het mikpunt van de neo-nazi's, die zich steeds opener, brutaler en gewelddadiger op straat vertonen. En een mikpunt, dat zijn wij kunstenaars, intellectuelen, redelijk en democratisch denkende mensen straks allemaal. Tenzij de regering wat doet, maar die lijkt radeloos en de politie lijkt het allemaal wel best te vinden. Straks slaat dat nazi-tuig Loxias kort en klein. Dat is een van mijn nachtmerries.

©Kees Klok


Geen opmerkingen: