In mijn
laptop zit een foto van een paar jaar geleden, toen ik nog lesgaf op
het Stedelijk Dalton. Hij is genomen op een galafeest, na het
eindexamen van Vwo-6. Ik sta grijnzend in het midden met een glas
wijn en word geflankeerd door twee lachende meisjes in mooie
avondjurken. Ik word vaak gefotografeerd met een glas in de hand. Het
ene meisje is inmiddels advocaat, het andere heeft zich tijdens haar
studie opgehangen. Het is nog steeds een raadsel waarom. Als ik die
foto zie, moet ik steeds weer denken aan haar begrafenis en aan hoe
haar dood mij aangreep.
Toen Stella
ziek werd en na drie maanden overleed, was er een groep meiden uit
Vwo-6 die mij regelmatig een hart onder de riem stak. Zij leefden erg
mee, ook dat meisje. Ik ben hen daar nog steeds dankbaar voor. Dan
wil je weten wat zo'n kind er toe heeft bewogen haar hoofd in een
strop te steken en er een einde aan te maken. Toen Die
Leiden des jungen Werthers verscheen, in
1774, ging er een golf van zelfdodingen door Europa. Dat meisje was
intelligent en belezen, maar of zij de junge Werther kende, weet ik
niet.
Het heeft
weken aaneen geregend, maar vandaag is een droge dag voorspeld. Nu en
dan glimpt een bleke zon over Queen's Gate Gardens. Het zicht op de
bladerloze bomen herinnert aan de dood. De laatste keer dat ik in dit
hotel verbleef was voor de begrafenis van mijn Londense neef. Na de
plechtigheid, waarop ik namens de Nederlandse familie sprak, vierden
wij, zoals de Engelsen doen, zijn leven in de bar van dit hotel. De
eigenaar is een van zijn oudste vrienden. De viering liep
dranktechnisch nogal uit de hand. Zo hielden wij de dood op afstand.
Een schijnoverwinning. Vandaag is het vijf jaar geleden dat Stella
overleed. Vandaag houd ik de dood buiten de deur door een flinke
'Boxing Day walk,' een voetbalwedstrijd (Fulham-Southampton) en een
etentje na afloop, waarbij ik Morris weer spreek. Morris is de
negentigjarige schoonvader van mijn Londense neef. Hij loopt nog met
ferme tred en zit boordevol anekdotes uit zijn oorlogsjaren bij de
Royal Navy. Als hij lacht, lacht hij als een twintigjarige. Twintig
was dat meisje toen ze stierf. Op die foto lacht ze even
aanstekelijk.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten