Hoewel
zonnig is het een koude tweede paasdag. Iedereen klaagt over de
aanhoudende kou, maar als pasen heel vroeg valt, zoals nu, is het
meestal koud. Een jaar of zestien geleden brachten Stella en ik een
vroege pasen door bij familie in Drenthe. Er waren eieren verstopt in
de tuin, waar de kinderen onvervaard gingen zoeken. Onvervaard in
pyama bij een temperatuur van rond de twee graden. Mijn theologische
kennis gaat niet zo diep dat ik zou weten waarom de paasdatum op zo'n
malle manier wordt berekend, maar als ik paus was, schafte ik de
vroege pasen in ieder geval af. Er is vast in de bijbel wel een of
andere uitspraak te vinden op grond waarvan dat kan. Misschien kan
ik, als men toch aan het speuren is, en passant worden ingelicht over
de wijze waarop men water in wijn kan veranderen. Kennis die altijd
handig is, maar zeker in tijden van crisis, als de tering naar de
nering moet worden gezet. Men zegt dat het crisis is. Het wordt ons
met groot fanatisme door de media aangepraat. Ik kom regelmatig in
Griekenland. Daar heerst crisis. Bij ons is het meer trek hebben,
maar roepen dat je vergaat van de honger.
Met kerst en
pasen is mijn stamcafé
gesloten. Ik ben het daar niet mee eens, maar ik ben de kastelein
niet. Ik draag wel bij aan zijn welzijn, ik ben eigenlijk een soort
aandeelhouder, maar dan zonder stemrecht. In mijn stamkroeg is in
vele jaren niets veranderd, op de komst van een nieuw
koffiezetapparaat na. Dat alles zoveel als mogelijk blijft zoals het
was, maakt het etablissement extra aantrekkelijk. Ik weet al meer dan
veertig jaar waar ik aan toe ben. Ook aan die slechte gewoonte om met
kerst en pasen dicht te zijn. Of aan de ontstelde blik van de
kastelein als iemand een bittergarnituur bestelt of een bakje noten.
In mijn stamkroeg eet je poffers, een broodje bal of desnoods een
tosti. Wij hebben daar al meer dan veertig jaar vrede mee. Weten waar
je aan toe bent is een groot goed en dat weet ik niet in de zaak waar
ik nu min of meer op goed geluk ben gaan zitten. Een mooi uitzicht op
de rivier, dat wel, maar schreeuwend meubilair en een ober die al
ongeduldig aan mijn tafel stond voor ik goed en wel zat. Zo'n zaak
die om het jaar van eigenaar en inrichting verandert. Pure
hopeloosheid op een prachtige plek.
Ondanks de
pooltemperatuur zijn er toch paastoeristen in de stad. Je ziet ze wat
verloren rondlopen door het vrijwel uitgestorven centrum, wantrouwig
nagestaard door de enkele Dordtenaar op straat. Als ze een gidsje
hebben van de VVV, waarin de poffers van mijn stamkroeg terecht
worden aangeprezen, komen ze voor een gesloten deur en niet alleen
daar. Dordrecht laat zich voorstaan op haar status als
evenementenstad, maar
kerst en pasen worden niet gezien als evenement. Dan heerst de
strenge ongastvrijheid van de Dordtse Synode. Dan wordt er geen water
in wijn veranderd.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten