Meer seks

Ik zit met een bevriende schrijfster op een terras in Haarlem. De zon schijnt, maar het terras raakt langzamerhand in de schaduw en dan laat de kille wind zich voelen. Het is alleen voorjaar in de zon. Op de Grote Markt achter ons is het kermis. Gelukkig staat de St. Bavo er tussen, zodat het gehengst gedempt doordringt. Het café waar het terras bij hoort heet De Karmeliet. Haarlem en het Kennemerland vormen een roomse enclave in protestants Holland. Dat leerden we op de lagere school, in de tijd dat de secularisatie zo'n beetje begon. Ik geloof niet dat de aardrijkskunde zich er nog druk over maakt. De lagere school is basisschool geworden.

Het is feest in Haarlem. Er wordt bevrijdingsdag gevierd. Met een rouwrandje want de regering van dit vrijheidslievende land wil binnenkort illegaal verblijf strafbaar stellen. Behalve de kermis is er een popfestival in een park aan het einde van de Grote Houtstraat. Daar in de buurt is ook het restaurant waar de schrijfster en ik gaan eten. Wij lopen er tussen de festivalgangers heen. Bij een popfestival horen luchtig geklede meisjes. De vigerende mode schrijft heel korte, strakke broekjes voor en daar boven iets flodderigs. We lopen in een massa blote meisjesbenen. Veel zijn er nog opvallend wit. Zon hebben ze dit jaar nog niet gezien. De schrijfster en ik kijken het met genoegen aan. We vinden bleek aantrekkelijker dan zongebruind. Het heeft iets ontwapenends.

De schrijfster is biseksueel, heeft zij mij eens verteld. Ik heb iets met biseksuele vrouwen. Onlangs, op een feest bij een kunstbroeder, sprak ik een prille dichteres die, zoals ze het uitdrukte, een 'crush' had op een meisje, een danseres die sierlijk door de kamer bewoog. Het prille dichteresje was ook heel sierlijk. De zon begint onder te gaan, de temperatuur begint te zakken. Wij vragen ons af hoeveel meisjes de komende dagen blaas- of longontsteking zullen krijgen.

In het restaurant is het druk en warm. Het eten is naar behoren. Het personeel is vriendelijk. Er komt een groep jongelui binnen. Wij worden gevraagd te gaan verzitten en krijgen als dank gratis wijn. De twee toiletten kunnen de drukte niet aan en zijn vies. Erg vies. Waar veel mensen bijeen zijn ontstaat automatisch smerigheid. Ik ben wel voor een zekere smeerlapperij, maar tegen smerigheid. Wij gaan naar café De Roemer op de Botermarkt, waar het terras nog vol zit, maar waar het binnen rustig is. Een geruststellend Jugendstil-interieur. Een interieur dat nooit mag veranderen.

We praten over een prijswinnende collega-schrijfster, die zich afficheert met de omvang van haar boezem en haar voorliefde voor bdsm. Ze heeft daar een boek over geschreven dat ik niet zo goed vind. Op de erotische scenes na, waarvan het gerucht gaat dat zij die wellicht niet zelf schreef. We hebben het over het prille dichteresje en haar 'crush.' Ik zeg dat ik een 'crush' op haar had. Ze heeft gelukkig geen enorme borsten. Ze liet zich fotograferen als lieftallige gothic bitch met een karwats. Dat deed denken aan de meisjes van de voormalige band Rockbitch. Ik zeg dat ik daarvan in de war ben geraakt en een verhaal zou willen schrijven waarin wij doen aan bdsm in een reviaans martelkamertje voor jonge, Duitse toeristes, maar dat ik dat niet doe. Mijn uitgever grapt soms dat hij meer seks in mijn boeken wil. Ik denk dat hij dat niet meent.

©Kees Klok