vrijdag, juli 19, 2013

Zon


Het zou altijd zulk mooi zomerweer moeten zijn als vandaag. We weten dat dat niet kan. Onvermijdelijk zal het op een dag weer koud zijn en regenen. Het weer is het ideale fenomeen voor beroepsklagers, een soort die in het Nederlandse volk is oververtegenwoordigd. Het is altijd te koud, te warm, te droog, te nat, het waait te hard, het waait niet hard genoeg. Het obsessieve zaniken over het weer heeft soms kwalijke gevolgen. Het KNMI en allerlei andere weerprofeten worden er zenuwachtig van. Soms wordt daarom te vroeg een weeralarm afgegeven, of te laat. In beide gevallen is er paniek in het land en volgt een stortvloed van kritiek. Een overgrootvader van mij in Nijkerk had de gave om 's morgens na een blik op de lucht het weer voor de hele dag te weten. Die gave is door de extreme urbanisatie van Nederland zeldzaam geworden.

Zonnig zomerweer associeer ik met meisjes en de prille liefde. Met de zomervakanties in Engeland, waarin ik optrok met Susan, met Wendy, met Veronique, met Heather, al waren die twee laatsten eendagsvliegen. Als ik was opgegroeid in een minder preutse omgeving had ik one night stand kunnen schrijven. Ik kan mij maar één jeugdvriendinnetje herinneren dat ik niet op een zomerdag heb leren kennen. Dat was Leanne, op een uitzonderlijk zonnige dag in december 1970. Ook Annemarie, mijn eerste vrouw, en Stella, de grote liefde in mijn leven, leerde ik kennen in de zon. Op 3 juli 1987, een bloedhete, zonovergoten dag in Minneapolis, kwamen Stella en ik elkaar voor het eerst tegen.

De zon is de kern van de natuur die wij soms zo bewonderen. Die natuur trekt haar eigen plan. Een programma van willekeur waarop wij, al menen we anders, maar marginale invloed hebben. De Engelse schrijver Julian Barnes verloor zijn grote liefde, Pat Kavanagh, na een verbijsterend kort ziekbed. Hij schreef daarover de novelle Levels of Life, in het Nederlands vertaald als Hoogteverschillen. Daarin zegt hij: 'Het is gewoon het universum dat zijn gang gaat.' Er is geen rechtvaardigheid in de natuur, voeg ik daar aan toe. Stella overleed op de bewolkte, koude, regenachtige tweede kerstdag van 2007. Vijf dagen later begroeven we haar in Griekenland. Ik bleef als laatste achter nadat de kist was gezakt. Er verscheen een kerel met een schop die zwijgend het graf begon te vullen. Zelfs de milde, Griekse winterzon kon mijn ontzetting niet verzachten.

©Kees Klok


Geen opmerkingen: