Vingeren

Een doordeweekse avond in een zaaltje. Ik luister naar een mevrouw die een lezing houdt over een zeventiende eeuwse schrijfster. Een deskundige mevrouw die belangwekkende dingen vertelt, maar het zou wat vlotter mogen. Daarom dwaalt mijn aandacht af en toe even weg. Een rij voor mij zit een dikke veertiger die snotverkouden is. Hij niest regelmatig, veegt het snot steeds af met zijn blote handen en is verder voortdurend met zijn iPhone in de weer.

Je ziet ze overal, de communicatieverslaafden. Zielige figuren die geen tien minuten zonder hun iPhone of tablet kunnen. O hemel als je een kreet op Facebook mist! Je ziet ze op de fiets, met nauwelijks oog voor het verkeer. Het is een wonder dat ze niet bij bosjes worden doodgereden. Je ziet ze achter het stuur in de auto. De zwaarste gevallen, die de ernstigste ongelukken kunnen veroorzaken. Een foto missen van het knappend ontbijtje van Facebookvriendin Marietje is onverdraaglijk, ook al rijd je op de snelweg.

Ik ben helemaal voor Facebook. Ik gebruik het graag om mijn ideeën, mijn boeken, mijn Youtube-kanaal en mijn weblog aan te prijzen. Ik heb er oude vrienden door teruggevonden en nieuwe door gekregen. Echte vrienden. Daarmee bedoel ik mensen die ik ook fysiek ontmoet. Ik ben tegen verbieden, tegen betuttelen en tegen moraliseren. Er zijn echter grenzen. Die man voor mij zou dringend moeten worden verzocht op te krassen. Iemand die koekeloerend naar zijn of haar iPhone een ongeluk veroorzaakt, moet voor een paar maanden naar een inrichting, zonder enige toegang tot de sociale media. De spreekster benadrukt het plezier dat de zeventiende eeuwse dichteres had in schrijven. Ik begrijp dat. Een pen over papier laten glijden is zoveel lekkerder dan het vingeren van een iPhone.

©Kees Klok