maandag, oktober 13, 2014

Zonsondergang




Een zonsondergang boven zee kan mooi zijn, maar verder houd ik er niet van. Het maakt melancholisch. Het daglicht wijkt voor kunstlicht of duisternis. Het is afwachten of je de volgende zonsopgang nog haalt. Het is een confrontatie met waar we allemaal op afstevenen, voor het gevoel met ongekende snelheid.

Tegen zonsondergang maak ik een wandeling. Die onderbreek ik bij een café voor een fiooltje raki. Het is een klein café met een klein terras. Ik ben er geen vaste gast, maar een enkele keer ga ik even zitten en kijk ik naar het gedoe om mij heen. Iemand stopt midden op straat, stapt uit zijn auto en loopt een winkel in. Een andere automobilist wil er langs. Hij gaat luid claxonneren. De eerste man sloft onaangedaan naar zijn auto, stapt in en rijdt weg. Er lopen studenten voorbij en pubers op weg naar bijles. In Griekenland heeft iedere puber bijles.

Vandaag heb ik een extra reden om te gaan zitten. Dat is Sanaz. Zij is restauratie-architect en gaat volgend jaar aan de Politechneio promoveren. Zij is Perzisch en houdt van dit land. Ze is de taal aan het leren. Op de taalschool en door haar nieuwe baantje in het café. Tussen het werk door kletsen we bij. Een architecte van naam die mij bedient. Het voelt raar.

©Kees Klok


Foto: archief auteur


Geen opmerkingen: