Lieve
Stella,
Vanmiddag
ben ik naar de film over Michiel Adriaansz. de Ruyter geweest, in The
Movies. De zeeheld die zeer tot mijn verbeelding sprak toen ik een
kind was. Al die verhalen, die niet alleen op school werden verteld,
door meester De Kramer, maar ook thuis, door tante Christien. Haar verhalen
waren historisch niet altijd juist, maar wel spannend. Ik denk dat
zij uiteindelijk het zaadje heeft geplant waaruit mijn belangstelling
voor geschiedenis is gewassen. Opmerkelijk trouwens dat zij als
rooms-katholieke vrouw zo diep Oranjegezind was. Ik heb altijd meer
voor de Staatsgezinden gevoeld. Volkomen daarmee in strijd is mijn
sympathie voor de royalisten in de Engelse burgeroorlog. Wij moesten
voor het Havo-examen twee scripties maken voor geschiedenis. De
eerste die ik schreef, ging over Charles I en de Engelse
burgeroorlog. We moesten trouwens ook twee scripties schrijven voor
aardrijkskunde, vijfentwintig boeken lezen voor Nederlands en voor
elk van de vreemde talen vijftien. Ik had een zogenaamd pretpakket:
Nederlands, Frans, Duits, Engels, aardrijkskunde en geschiedenis. De
pret bestond dus uit vier scripties schrijven en zeventig boeken
lezen.
Ik
spreek over 1968, toen het Havo zich moeiteloos kon meten met, nee,
beduidend zwaarder was dan het huidige Vwo. Ik ben allerminst iemand
die roept dat vroeger alles beter was, maar zo'n dertig jaar afbraak
en kaalslag hebben het onderwijs getekend. Toen ik na de Pedagogische
Akademie geschiedenis ging studeren had ik veel baat bij dat
'pretpakket,' want er werd, terecht, van uitgegaan dat een aankomend
historicus Frans, Duits en Engels las en ook precies wist waar de te
bestuderen gebeurtenissen zich op de aardkloot hadden afgespeeld. Ik
ben mij pas met de geschiedenis van het moderne Griekenland gaan
bezighouden toen ik behoorlijk Grieks kon lezen. Ik vind dat niet
meer dan logisch. Jammer dat het onmogelijk is om alle talen waarin
op aarde wordt geschreven te lezen. Het zal mij ook nooit lukken om
die meer dan anderhalf miljoen publicaties over Napoleon te lezen. In
de jaren negentig brachten we, tijdens de scholenuitwisseling, met
leerlingen de wijnmakerij van Boutaris in Stenimachos. Daar werd ons
de opslagplaats getoond, waar volgens de gids anderhalf miljoen
flessen wijn lagen. Ik houd het op honderdvijftigduizend, maar ook
die krijg ik van mijn levensdagen niet opgedronken. Het zijn dingen
die je maar gelaten moet accepteren. Tijdens dat bezoek was er voor
de jongelui een wijnproeverij georganiseerd. Ze waren veertien,
vijftien jaar, maar het was natuurlijk nog voor de tijd van de Grote
Betutteling.
Het
viel mij op dat de Engelse oorlogsschepen tijdens de verschillende
zeeslagen de Union Jack voerden. Ik dacht dat die pas werd ingevoerd
toen de unie tussen Engeland en Schotland tot stand kwam, in 1707,
maar hij stamt uit de tijd dat Engeland en Schotland een personele
unie gingen vormen onder James I (1610-1625). Het is natuurlijk maar
een detail, maar goed dat ik het toch even heb uitgezocht. Met een
borrel op roep je er gemakkelijk iets onterechts over op Facebook of
Twitter en sta je achteraf voor aap. Een deel van de film is
opgenomen in Zierikzee, maar er zijn ook wat opnamen gemaakt op de
Pottenkade, hier in Dordt. Ik wandel daar graag, omdat het een
prachtig stukje Dordrecht is, waaraan ik ook enkele romantische
herinneringen bewaar. Eerder schreef ik je over mijn idee dit huis
over een paar jaar te verkopen, om binnen de stadsgracht te gaan
wonen. Een huisje op de Pottenkade zou te klein zijn, maar een aardig
appartement ergens in de buurt rond de Grotekerk, dat lijkt me wel
iets. Je woont dan wel buitendijks, maar als je op een eerste of
tweede etage zit, is dat geen probleem, dunkt me. Ach, het is een
zorg voor later. Eerst maar zien dat ik mijn spullen uit het
Schrijfhuis verhuisd krijg. Ik zou vandaag worden gebeld door een
verhuisbedrijf dat een Griekse partner heeft, maar de telefoon heeft
gezwegen. Ik zie het er nog van komen dat ik met een huurbusje naar
Thessaloniki moet om de boel op te halen. De gedachte alleen al is
goed voor een paar uur slapeloosheid.
Vanmorgen
heb ik weer een paar uur lekker gewerkt aan de literaire wandeling.
Jouw gedicht Mondscheinsonate
bij Dordrecht komt
er ook in, als we op het Groothoofd zijn. Ik haal er steeds weer
nieuwe dingen bij. Als ik niet oppas wordt het een boek in plaats van
een folder. Het kan ook dat ze hem op internet zetten in plaats van
een folder te drukken, maar dat is iets waarover ik mij niet druk
hoef te maken. Ik denk dat ik eigenlijk wel materiaal heb voor twee
wandelingen. Eerst deze klus maar eens klaren, ik heb toch al de
verkeerde neiging om met een handvol verschillende dingen tegelijk
bezig te zijn. Dat leidt tot chaos in mijn kop. Vanmorgen vroeg
schreef ik mijn stukje voor FC Dordrecht (voor de wedstrijd van
zaterdag, tegen ADO), maar door allerlei dingen waarmee ik daarna
druk was, vergat ik helemaal om het naar Emile van de Velde, mijn
partner in crime, te mailen. Dat bedacht ik opeens vanavond, toen ik
thuis, na de film, in de uiensoep stond te roeren. Ik vergeet ook
nogal eens e-mails tijdig te beantwoorden. Als je een brief krijgt,
heb je iets tastbaars in handen, maar die mails zakken al snel weg
naar de diepere regionen van de computer, waardoor je ze zo vergeet.
Zaterdagavond
ben ik naar het theater van Inter Amicos geweest, naar de
voorstelling Met
zingen is de liefde begonnen,
naar aanleiding van Gedichtenweek. Een stuk over liefde en scheiding,
haat en tederheid, waarvan de tekst uit bestaande gedichten bestond.
Knap dat ze die tot een natuurlijk geheel wisten te weven. Ik bedoel:
er werd niet gedeclameerd en je herkende de gedichten, als je ze niet
kende, niet als zodanig. Niet alleen een hele prestatie van de
acteurs, maar vooral ook van de regisseuse, Carmen Tatzreiter, die
ook de gedichten had uitgezocht. Na afloop kregen we die mee in een
boekje. Jammer dat ze er niet een kleine inleiding bij hadden
geschreven. Dat leuke, intieme theatertje bestaat ook alweer ruim
twintig jaar. We zijn er samen vaak geweest, vanaf de tijd dat jouw
Nederlands zodanig was dat je de voorstelling kon volgen. Je zou
genoten hebben. Theater en poëzie,
dat waren de belangrijkste dingen in je leven.
In
gedachten, altijd,
Kees
Afbeelding: Schoolplaat door J.H.Isings naar een schets van Willem van de Velde de Oude.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten