maandag, september 07, 2015

Roomser dan de paus




'Heeft u koffie, thee of chocolade genomen?' vraagt de jongeman die een soort kraantje in mijn arm monteert. Ik stel hem gerust. Ik heb mij braaf aan de regels uit de folder gehouden en zelfs de drank een etmaal laten staan, terwijl ik toch met het leukste meisje sinds jaren op kroegentocht was. 'Hoe ouder, hoe gekker,' zou mijn moeder zeggen, al sloeg dat meestal op de medebewoners van het verzorgingshuis, door haar licht misprijzend 'die oude mensen' genoemd.

Hier lijkt de jeugd aan de macht. Twee meisjes zetten mij op een hometrainer en plakken zuignappen op mijn stoer ontblote bovenlijf. Ik herken er eentje als oud-leerling. Als ik ergens op dit eiland ben zonder een oud-leerling tegen te komen, ben ik er waarschijnlijk alleen in gedachten geweest. Ik maak een virtueel fietstochtje, waarbij ze steeds bezorgd vragen of het nog gaat. Het gaat, moeiteloos zelfs. Ik vraag mij af wat ik in deze vreemde Efteling kom doen. Ik heb pas nog zeventig kilometer door de Achterhoek gefietst, waarvan het grootste deel met tegenwind.

Even later lig ik in een soort autopletmachine, die gromt, knarst, zoemt en piept. Door het kraantje is iets radio-actiefs gegaan. Er zijn mensen die denken dat je dan licht geeft, maar ik denk vooral aan een verhaal van Poe, waarin een man wordt geplet door een langzaam neerkomend plafond. Net op tijd word ik gered. Ik krijg te horen hoe laat de volgende attractie begint en dat ik weer alles drinken mag. Er is een bar waar koffie wordt geschonken. Daar blijkt de jeugd het ruimschoots af te leggen tegen grijs, kaal, gebogen en gebrekkig. Ik verschuil mij achter een krant en denk aan mijn moeder.

Foto: auteur


Geen opmerkingen: