zondag, maart 19, 2017

As tears go by




Gisteren, 18 maart, vierde zanger Leo Schellinger in het Dolhuis in Dordrecht zijn vijftigjarig jubileum als artiest. Ik had de eer daar aan bij te dragen met onderstaand gedicht. Het was een prachtig feest met optredens van Leo, zijn dochter Kinga en tal van artiesten waarmee Leo in de loop der jaren op het podium stond. Eregast was zanger Philip Elzerman van de roemruchte Dordtse popgroep The Zipps.


AS TEARS GO BY

                            voor Leo Schellinger

Ik loop nog weleens langs de Leliestraat
waar het allemaal begon
in een schuurtje achter een van de huizen.
De treinen kwamen op nog geen twintig meter voorbij,
krassend en schurend in de spoorbocht.
Een sloot begrensde gevaarlijk gebied,
soms fietste een agent langs
en moest je lopen voor je leven
of liever je voetbal,
voor er gretig het mes in ging.

Als de volwassenen van huis waren
gingen er kleurrijke doeken
over het licht en verzonken wij met
gestolen sigaretten in Little Red Rooster.
Het vloerzeil weerspiegelde net genoeg
licht voor peilloze puberdroefenis.
Een godswonder dat er geen brand kwam.
Marianne Faithfull, nu ja, dat meisje dat
op haar leek, bleek met geen mogelijkheid
te versieren, ook al rookte ze weleens mee.

Soms werd er geschaatst op de
vijver bij de begraafplaats
waar niemand aanstoot aan ons kon
nemen. Marianne zwierde als volleerd
terwijl ze met iedere bocht of cirkel
meer afstand nam. Er viel niet tegenop
te zingen, al oefenden we avond aan avond
met een oude koffer als drumstel.
We plakten foto's van Buddy Holly aan de wand
en lieten ons beschroomd naar dansles sturen.

Zo begon iedereen in de tweede of derde
met het plukken van muurbloemen
waarna je opstoomde in de richting
van de populaire meisjes, je kop vol clearacil,
klamme zweethandjes en steeds die
kolerestappen van de chachacha vergetend.
Soms mocht je er eentje thuisbrengen.
Nooit het meisje van je keuze,
maar je had weer iets om over
op te scheppen in het fietsenhok op school.

Waarna het uiteenvallen begon
het opdelen in klassen en standen,
het slagen of zakken, de confectiepakken
voor wie naar de Holland ging, op kantoor bij Lips
of mee met de meisjes van de Victoria.
Iedereen kende de wildste verhalen
niemand had ervaring uit de eerste hand.
Er werd over gezongen, er werd van gedroomd,
maar je zag ze zelden in de kroegen

van de hippe incrowd, met steeds weer plannen
voor serieuzer werk. We lieten onze haren langer,
scherpten ons Engels, vervingen het derdehandsje van
Arie de Pechvogel door een imitatie-Fender.
Trillend van bewondering en
meer nog afgunst stond je voor
de podia waar de echte jongens speelden.
Jij moest het met een achterafzaaltje doen
waar klerenkasten de stekkers uit de installatie
trokken als de band niet beviel.

En zo verbleekten dromen, werden koppen grijs of kaal,
lijven zwaarder, herinneringen rijker en groeide de weemoed:
As tears go by.
Och, mocht ik ooit eenmaal nog met
Marianne in haar gloriejaren,
toen vogels klein waren
en zomernachten lang.

Foto: Kees Klok


Geen opmerkingen: