vrijdag, maart 10, 2017

Brommers




Ik ben geen liefhebber van snelheid. Noodgedwongen verplaats ik mij soms met achthonderd kilometer per uur door de lucht en ik heb ook weleens in een trein gezeten die mij in een flits van Parijs naar Tours bracht, maar als ik een keuze heb, neem ik graag iets trager vervoer. Je ziet ze niet zo vaak meer, maar ik zou weleens willen ervaren hoe het is om per postkoets of trekschuit te reizen.

Dat is weleens anders geweest. Als puber werd ik gefascineerd door brommers. Ik kon nauwelijks wachten tot ik zestien werd, ook al wist ik dat mijn ouders geen geld hadden voor een felbegeerde Puch of Tomos, uiteraard met een hoog stuur, want het waren de jaren '60. Toen ik eindelijk zestien was, moest ik mij daarom tevreden stellen met een uit eigen spaargeld betaald vierdehands afdankertje. Het ding ging niet harder dan een kilometer of vijfentwintig, maar ik moest al blij zijn dat hij sowieso nog reed. Toen hij een paar maanden later definitief de geest gaf, mocht ik nu en dan de brommer van mijn vader lenen. Een Berini voor bejaarden, maar nog maar tweedehands en schier onverslijtbaar. Tijdens de werkweek van havo-4 reed ik er probleemloos mee naar Bunnik, waar we in een jeugdherberg logeerden met een groep kleuterleidsters in spe. Die mochten achterop als we naar een jeugdhonk in Zeist reden, waar hash te koop was. Ik geloof dat het Lambiek heette.

Toen mijn eerste huwelijk na negen maanden op de klippen liep en Annemarie vertrok, bleef er een Vespa achter, waarmee ik nu en dan naar mijn werk in Hendrik-Ido-Ambacht reed. Het was een mooi-weer-brommer. Als het maar even regende werd de bougie vet en sloeg hij af. Ik heb nogal eens mijn vingers gebrand als ik het hete kolereding moest schoonmaken. De verplichte bromfietshelm luidde het begin in van het tijdperk der betutteling, dat zou culmineren in het niet meer roken in de kroeg. Toen ben ik weer gewoon op de fiets gestapt en in Dordrecht gaan werken, want met regen en tegenwind steeds die eindeloze Veersedijk over, dat werd op den duur iets te gezond.


Foto: archief Kees Klok


Geen opmerkingen: