Waar
zou ik buiten Dordrecht willen wonen? Een niet te beantwoorden vraag.
Er zullen altijd steden zijn waar ik nooit zal komen, soms met namen
die de fantasie prikkelen: Samarkand, Isfahan. Er zijn steden waar ik
niet meer heen wil, zoals Tunis, met vieze vliegjes en opdringerige
kooplui, die je hardhandig hun winkeltje intrekken. Ik hoef geen
steden in landen met nare ziektes, vuil, armoe, veel herrie en mensen
die een kop kleiner zijn dan ik en als mieren leven.
Ik
ben als stadsmens dol op het platteland, maar het moet niet langer
dan een paar dagen duren. Ik ben ooit in 'verre' steden geweest, al
is tien uur vliegen mij ver genoeg. New York, Boston, Minneapolis,
Albuquerque, New Orleans, Washington, Willemstad, Paramaribo. Ik heb
er rondgelopen, mij vermaakt, mij verbaasd en mijn geliefde leren
kennen. In Minneapolis, maar goddank kwam ze uit Thessaloniki. Dat is
maar twee en een half uur vliegen.
Ik
vind Europa bereizen mooi genoeg. Ik pendel tussen Dordrecht en
Thessaloniki. Soms doe ik Athene aan, Lissabon, Londen, Praag,
Boedapest, Wenen, Düsseldorf,
Parijs, Florence, Rome, Liverpool, Dublin, Edinburgh en nog zo wat.
Amsterdam mijd ik een beetje, vanwege die humor en omdat ik ooit,
eind jaren zestig, vanwege mijn lange haar geweigerd werd in het café
van die lollige tante Leen op de Nieuwendijk.
Foto:
auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten