maandag, juli 10, 2017

Dorus




Terwijl ik de was ophang, want dichters moeten zich tegenwoordig ook bezighouden met het profane, denk ik aan Dorus en aan 'Meneer Cor Steyn.' 'Er zitten twee motten....,' zong het door mijn hoofd. Het gebeurt vaker dat ineens figuren uit mijn jeugd uit het niets opduiken. Okkie Trooy, bijvoorbeeld. Zo noemden we de leraar tekenen, omdat hij net zo'n bril had. Het koffertje van Okkie deed denken aan de prestigieuze samsonite waarin twee decennia later de kantoorklerk, die droomde van een leidinggevende functie, zijn krant, boterhamtrommeltje en appel meenam naar het werk.

De leraar tekenen heeft die tijd niet meer meegemaakt. Hij was erg autoritair en stierf op jonge leeftijd aan zijn hart. De leraar Engels, die met enige regelmaat tijdens proefwerken in slaap viel en die aan het eind van het schooljaar doorgaans maar tot de helft van het leerboek was gevorderd, bereikte een hoge leeftijd. Ik heb nog weleens op een terras een borrel met hem gedronken toen ik zelf al jaren voor de klas stond. Hij zag er op zijn tweeëntachtigste even oud uit als toen hij ons lesgaf en achter in de dertig was. 

C. Buddingh' schreef ooit dat je de beste gedichten al aardappelschillend maakt. Dat zou best kunnen, al betwijfel ik of Kees zelf weleens een aardappel heeft geschild, of spruitjes schoongemaakt, zoals koningin Juliana, nu ja, een actrice die nogal op haar leek, in de Barend Servet Show. Barend Servet, zou er nog iemand van onder de dertig zijn die hem kent? Dertig, een magisch getal. Bij de Spartanen werd je dan pas echt volwassen, een opvatting waar wat voor te zeggen valt, al vind ik het verder een naargeestig volk met die verering van strijdlust, hardheid en ontbering. 

Toen ik zelf dertig werd, voelde dat als een mijlpaal. Je was geen snotneus meer, al begon de angst dat leuke meisjes van rond de twintig je als oude baas niet meer zouden zien staan, langzamerhand te knagen. Die angst gaat met het klimmen der jaren voorbij, als het onvermijdelijke zich opdringt. Ouder worden is wennen aan de onverbiddelijkheid van de tijd, die het verdomt zich te laten stilzetten. Barend Servet wordt dit jaar met een beetje geluk zevenentachtig.

Foto: auteur


Geen opmerkingen: