Gisteren
moest ik denken aan de tijd dat mijn vader werkte op het
districtsbureau van de rijkspolitie, op de Buitenwalevest. Ik bekeek
de film Water tekent de stad, over Dordrecht,
van Evelyn Jansen. Naast prachtige beelden van onze stad in de delta
van Rijn en Maas, wordt aandacht besteed aan een veelheid van
aspecten die het (stads)leven in een rivierdelta beheersen. Er hoeft
maar één
onzorgvuldige medeburger op de Voorstraat de vloedschotten niet op
orde te hebben en heel de boel kan zomaar onderlopen.
Nu
ja, zomaar, dan moet het water wel uitzonderlijk hoog komen. Even
hoog (of hoger) als toen mijn vader op de Buitenwalevest werkte
gebruikelijk was. Sinds de Deltawerken en allerlei projecten om het
water de ruimte te geven, zijn de waterstanden zelden meer zo
sensationeel hoog. We vinden het tegenwoordig al geweldig spannend
als het een paar centimeter over de kaden loopt, maar ik kan mij als
kind de tijd nog herinneren dat je soms met een roeiboot door de Wijnstraat kon.
Pa
kwam in de wintermaanden geregeld vroeger thuis van kantoor. Dan
waren de vloedschotten geplaatst en zou het water meer dan kniehoog
tegen de gevels klotsen. Ook moest hij weleens op kantoor laag water
afwachten om droog thuis te komen. Gelukkig hadden we mijn oom Arie.
Die werkte bij Rijkswaterstaat en bouwde, behalve aan de stuw in de
Hollandse IJssel, mee aan de Zandkreekdam, de eerste afsluiting van
de Deltawerken. Als beloning kreeg hij een hand van koningin Juliana.
Hoe
het districtsbureau kon functioneren als het weer eens was afgesneden
door de vloed, weet ik niet, maar ik neem aan dat daarin was
voorzien. Om de hoek zat de rijkspolitie te water, wie weet nam die
tijdelijk de honneurs waar. Daar maakte je je als kind niet druk om.
Het ging om spannende verhalen, zoals die over de watersnood van
1953, toen familieleden uit de Hoekse Waard naar Dordt werden
geëvacueerd. Ook bij ons op de Vrieseweg waren een tante en wat
nichtjes gelogeerd. Later hoorde je gruwelverhalen over de ramp.
Daarbij vergeleken was het overstromen van de Buitenwalevest niet
meer dan een ongemakje. De verhalen maakten mij weleens een beetje
bang, maar ik nam mij voor om later, als ik groot was, heel stoer de
stad met zandzakken te redden. Dat voornemen heb ik eigenlijk nog
steeds.
Foto:
Beeldbank Regionaal Archief Dordrecht
Geen opmerkingen:
Een reactie posten