Ik logeer in 'onze' oude buurt. In de buurt waar Stella woonde toen ze in Düsseldorf werkte. De tijd van ons weekendhuwelijk. Zij de ene week met de auto, ik de andere week met de trein. Dat was een gemakkelijke reis. Je nam in Dordrecht de intercity naar Keulen, stapte over in Mönchengladbach en in twee en een half uur stond je in Düsseldorf. Dat was in de jaren negentig van de vorige eeuw. Inmiddels lijdt de NS aan vooruitgang, maar omdat vooruitgang duur moet worden betaald, besloot men de trein naar Keulen op te heffen. Erger, vanuit Dordrecht gaan er, op een of twee per dag na, geloof ik, helemaal geen intercities meer naar Breda en verder, richting Duitsland. Ik zocht op de NS planner de 'Venlo-route'. Ja, je kunt zo reizen, dat duurt vier uur en tien minuten. Je kunt ook via Utrecht. Dat is drie en een half uur.
Ik ben een liefhebber van reizen met het spoor. Al van kind af aan. Ik smulde van de verhalen van mijn grootvader, die machinist was in de tijd van de stoomtractie, maar zoals menig middelbare schoolleraar het enthousiasme om iets te leren er bij de brugklassers snel vakkundig uitramt, zo probeert de NS dat met mijn liefde voor treinreizen. Er komt een dag dat dat lukt en ik mij bij een garage meld voor een aardig tweedehandsje. Ik nam de Utrecht-route, maar vertrok voor de zekerheid wel een uur vroeger. Je weet maar nooit met overstappen in Rotterdam en al kan de NS het ook niet helpen als een wanhopige een 'aanrijding met een persoon' veroorzaakt, je bent dan wel de Sjaak met je gereserveerde plaats in die bepaalde internationale trein. Ja, je kunt altijd verder, als je maar bijbetaalt. Ik geef toe, de ICE was comfortabel, maar ik reisde dan ook eersteklas. Je bent van de elite of niet.
Ik logeer in een hotel op vijf minuten lopen van ons vroegere appartement op de Kennedydamm. Een rustig gelegen hotel, met niet overdreven grote, maar comfortabele kamers en fatsoenlijk toiletpapier. Een hotel dient degelijk toiletpapier te hebben. Niet te hard, niet te dun en in voldoende mate aanwezig. Een hotel dat bezuinigt op toiletpapier verdient failliet te gaan. Ook is het fijn dat er een minibar is en dat wat erin staat niet echt prijzig is. Ik kijk uit op een mooie binnentuin. Jammer dat het te koud en te nat is om erin te zitten. De buurt is een beetje grauw. Architectuur uit de jaren dertig. Onze flat lag op de vijfde etage. Er was geen lift. In de jaren dertig streefde men naar gezonde geesten in gezonde lichamen. Dat is niet helemaal gelukt en dat is de buurt nog een beetje aan te zien, maar ik denk niet aan de jaren dertig. Ik denk aan de jaren met Stella, daar op de Kennedydamm. Ze parkeerde haar auto altijd in de Rolandstrasse, met een speciale vergunning. Ik ga zo eens kijken of hij er misschien nog staat.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten