Zijn eiland kent een aantal mooie, vanaf de openbare weg aan het oog onttrokken, bij weinig mensen bekende plekjes. Gisteren was hij in zo'n landelijk paradijsje, uitgenodigd voor de maaltijd bij vrienden. Langs een sloot, die de allure van een bosbeek heeft, overal weelderig groen, een oosters ogend prieel en dat alles in de luwte van een nieuwbouwwijk waarin hij voor geen goud zou willen wonen. Het was een beetje met de rug naar de stad in je eigen wereld vertoeven. Ideaal in tijden van corona.
Hij moest denken aan de fietstochten met vrienden, vele zomers geleden, over het eiland of door het omliggende land. Populair was de rit via de Kop van 't Land over Sleeuwijk naar Woudrichem. Daar gingen ze dan uit eten en noodgedwongen terug via Gorinchem en Papendrecht, want tegen de tijd dat ze bij de pont zouden arriveren, had die zijn laatste vaart al gehad.
Op een middag ontdekten ze ergens in de buurt van Sleeuwijk een theetuin, een beetje verscholen onderaan de dijk, met kippen, eenden en een loslopende geit. De plek stal zijn romantische studentenhart, maar toen hij er een paar weken later weer naartoe wilde, bleek hij van de aardbodem verdwenen. Hij heeft zich vaak afgevraagd hoe dat kon. Toch een fata morgana, of een overijverige, om vergunningen zeurende ambtenaar?
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten