Daar gaan we weer, denkt hij, als de radio aankondigt dat er nieuwe, strengere coronamaatregelen aankomen. Moedeloosheid bekruipt hem. Een paar dagen geleden is een van zijn beste vrienden overleden. In Brugge, over de grens waarvan hij nog niet zo lang geleden dacht dat hij niet meer bestond. Hij kan niet naar de uitvaart. Meer dan ooit heeft hij nu zijn dagelijks gezelschap uit het café nodig. Hij vreest dat zijn stamcafé de maatregelen niet gaat overleven.
Zijn vriend is gestorven aan een longontsteking. Geen corona, maar een of andere bacterie. Jarenlang waren ze beiden betrokken bij een letterkundig tijdschrift. Jaren waarin een hechte vriendschap groeide. Toen Warnaars vrouw overleed kwamen zijn Brugse vrienden naar Griekenland voor de herdenking die daar veertig dagen na een begrafenis wordt gehouden. Hij herinnert zich hoeveel dat voor hem betekende.
Griekenland, daar kan hij voorlopig ook niet meer heen. Hij huivert als hij bedenkt hoe lang dat 'voorlopig' wel niet kan duren. Hij vraagt zich af hoe schadelijk de nieuwe maatregelen zullen zijn. Hoeveel andere zieken zullen doodgaan omdat corona voorrang krijgt? Wat blijft over van theaters en musea? Er loopt een klas van de nabije school door de straat. Het geluid van vrolijk kwetterende kinderen. Angst bedreigt hun toekomst, terwijl je ook gewoon onverwacht dood kunt gaan aan een simpele bacterie.
Foto: Marie-Thérèse van Dycke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten