Kwak

Soms kom je onverwacht iets verrassends tegen. Ik wilde een aantal boeken herschikken in een van mijn kasten, toen ik een oud mapje vond met foto's uit de jaren vijftig. Een paar herkende ik, die zitten in een album dat ik van mijn ouders erfde (heb georven, zeggen we dan in Dordrecht), anderen had ik niet eerder gezien. 

Een aantal bracht allerlei herinneringen naar boven, maar er zit ook een mysterieuze tussen van mij, als ventje van een jaar of negen, met mijn zusje Marja bij een waterval. Onwillekeurig denk je dan aan de Ardennen of Luxemburg, maar ik kan me niet herinneren in die tijd met mijn ouders daar te zijn geweest. Ik denk dus dat het tijdens een van onze vakanties bij de Engelse familie moet zijn geweest. Ergens in het Lake District of in Noord-Wales, plekken die vanuit Newton-le-Willows met de auto van oom Harold gemakkelijk te bereiken waren. Die auto, een Vauxhall, heeft het meer dan twintig jaar uitgehouden, maar dit terzijde.

Wat ik me nog heel goed herinner zijn de duiven in park Merwestein. Die gingen we als kind regelmatig voeren, ik meen met spliterwten. Ze waren zo tam dat ze op je arm kwamen zitten om uit je hand te eten. Duiven hebben tegenwoordig een slechte naam. Ze zouden ziekten overbrengen en worden door sommige mensen zelfs vliegende ratten genoemd. Ik heb op de middelbare school heel slecht biologieles gehad, de leraar was meer bezig met zijn verleden in 'Ons Indië' dan met wat hij ons moest leren, maar dat van die ziekten lijkt me een onwaarschijnlijk verhaal. Tja, ze schijten weleens op je hoofd, maar welke vogel doet dat niet? Je kunt het ze niet kwalijk nemen. Beter een kwak van een duif dan van een reiger, zeg ik altijd maar.

Foto: archief auteur