Aanstaande tweede kerstdag is het zestien jaar geleden dat Stella overleed. Zestien jaar alweer, hoewel het lijkt alsof het gisteren was. Het was niet onverwacht en toch werd ik erdoor overvallen. Dat telefoontje, om half zeven in de ochtend. Ik zie me nog als in een soort trans naar het ziekenhuis rijden. Daar in de buurt, op de parkeerplaats van het Stedelijk Dalton Lyceum, waar ik toen werkte, zette ik hem neer. Toen ik uitstapte joeg de wind, net zo'n nare, harde wind als vandaag, donkere, rafelende wolken langs de hemel, waar tussendoor af en toe de maan tevoorschijn kwam. Een ogenblik dat ik nooit zal vergeten.
Het verdriet was groot, evenals mijn ontreddering. Tijdens Stella's ziekte kregen we veel steun van familie, vrienden, collega's, de schoolleiding en vooral van veel van mijn leerlingen. Ik ben hen daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Ook na Stella's heengaan bleef die steun. Stella is in Griekenland begraven, ik kreeg de gelegenheid daar enige tijd te blijven om onze zaken af te wikkelen. Vrienden kwamen over uit Nederland, Vlaanderen en Duitsland om na veertig dagen bij de herdenking van Stella te zijn. Ook daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor.
Dat het gezegde 'de tijd heelt alle wonden' niet altijd klopt, daar ben ik inmiddels wel achter. Het verdriet en het gemis zijn gebleven, maar je leert ermee te leven. De scherpe randen slijten eraf. Ze worden verzacht doordat ik nog dagelijks met Stella leef, ik nog steeds bij belangrijke aankopen denk 'wat zou Stella ervan denken?' Doordat ik haar brieven ben gaan schrijven, die inmiddels gedeeltelijk in twee delen brievenboeken zijn gepubliceerd. Doordat ik nog regelmatig haar gedichten, vertalingen en artikelen lees, omdat zij nog vaak het onderwerp van gesprek is en wat te denken van alle herinneringen uit de twintig gouden jaren die ons waren toebedeeld? Natuurlijk is 26 december een dag met een droevige schaduw, maar Stella droeg mij op in het leven voort te gaan, zoals wij dat samen zouden hebben gedaan en daar hoort geen dag intens treuren bij. Ik ben die dag te eten bij goede vrienden. Daar heffen wij het glas op Stella en andere geliefden die ons inmiddels ontvallen zijn.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten