Familiebezoek

Eindelijk een beetje zomer, zucht Warnaar, terwijl hij zijn veranda aanveegt. Het is mooi die bakken met bloemen, maar al die verwelkte blaadjes mogen wat hem betreft automatisch oplossen als de boel is uitgebloeid. Gewoon lekker verdampen. Wat maakt het uit, er zit al genoeg troep in de lucht en dat zal alleen nog maar erger worden. Kijk maar eens naar satellietfoto's van West-Europa, waarop de luchtvervuiling is te zien en luister daarna naar het gezwets van rechtse hobbyisten in het parlement.

Hij betrapt zich op de heimelijke gedachte dat het vroeger een stuk beter was, maar dan denkt hij aan het Engeland uit zijn jeugd. De beroete treinstations, het grauwzwart dat de gangbare kleur van de gebouwen was in Manchester, Liverpool en in het relatief groene dorp van zijn familie. De slakkenberg van de laatste kolenmijn in die er nog in bedrijf was.

Die mijn is gesloten, Manchester en Liverpool zijn netjes opgepoetst, slakkenbergen verwijderd of herschapen in een heuvellandschap. Heel vaak met geld van de Europese Unie. Daarna vond het achterlijke deel van de Britten, dat zich liet voorliegen door schorremorrie als Johnson en Farrage, het welletjes. Ze kozen voor een Brexit. Engeland is mooi opgepoetst, maar het noorden is nog steeds zo arm als een legioen kerkratten en zal dat nog wel heel lang blijven. Hij zucht, misschien toch het familiebezoek nog maar even uitstellen, maar ja, waarom heeft hij zich dan scheel betaald aan dat klotepaspoort dat je tegenwoordig voor een reisje naar Engeland moet hebben?

Foto: auteur

Stadionverbod

De soap die kabinetsformatie heet wordt steeds leuker, vindt Warnaar. Dat komt ervan als je met extreem-rechts denkt te kunnen samenwerken. Hij herinnert zich de geschiedenislessen van vroeger. Hoe de leraar uitlegde dat de Duitse conservatief Von Papen in 1933 dacht Hitler binnen een coalitie wel in toom te kunnen houden. Mooi niet. Het duurde niet lang of de nazi's grepen de macht. De rest is geschiedenis. Die liegende mevrouw van de VVD dacht misschien hetzelfde als Von Papen, maar lijkt, denkt hij, op de valreep van gedachten te veranderen.

Hij vraagt zich af hoe het in 's hemelsnaam mogelijk is dat een zogenaamde partij, een stichting met niet meer dan een man aan het hoofd, zonder leden met enige inspraak, totaal gespeend van democratie, een rol kan spelen in het staatsbestel. Zo'n constructie van een politieke partij zou wettelijk verboden moeten worden, meent hij, nog los van de opvattingen van de PVV. Warnaar vindt PVV-aanhangers politieke hooligans die een 'stadionverbod' verdienen. Misschien moet de KNVB het land maar een poosje overnemen. 

Als dit kabinet er komt, iets waarin hij niet gelooft, al is dat misschien wishful thinking, ontploft het waarschijnlijk binnen enkele maanden. Hij weet wel dat de toekomst niet te voorspellen is, maar dat het land afstevent op een periode van chaos en ellende kan iedere blinde zien. Hij moest maar weer sigaren gaan roken en een voorraad cognac en whisky inslaan. Nog even genieten voor hij met de rest van de elite de afgrond wordt ingeduwd.

Foto: auteur

Zwijgen

Stel, denkt Warnaar, dat reïncarnatie bestaat. Niet dat hij dat gelooft, maar stel. Als wat zou hij dan terug willen komen op aarde? In ieder geval niet als mens. De aarde lijdt al te lang onder een mensenplaag. Als loopvogel misschien, of als mol. Lekker knus onder de grond. Zeemeeuw zou ook een idee zijn. Lekker vliegen, dobberen op het water en iedere dag vis. Hij denkt aan een uitspraak van Gerard Reve: 'Voor de ware visliefhebber is het iedere dag vrijdag.' Zoiets.

Hij werpt een mismoedige blik uit het raam. Alweer bewolkt, alweer zo'n harde pestwind. Het zal straks ook wel weer gaan regenen. Er was een tijd dat hij zichzelf een geboren optimist vond. Hij gelooft dat die tijd wel zo'n beetje voorbij is. De gruwelen in de wereld liegen er niet om en dan al die mensen die overal een simpele oplossing voor hebben. Hoe dommer je bent, hoe zekerder je weet hoe het verder moet met de samenleving. Hij denkt aan het gezwets van sommige beterweters in de stamkroeg. Hij doet er liever het zwijgen toe.

Hij herinnert zich dat hij een paar jaren geleden een plaats in Engeland bezocht. Ze hadden daar nog een stadsmuur uit de Romeinse tijd, een rivier en daardoor veel meeuwen. Die maakten een lawaai dat het een aard had. Ze scheten bovendien alles onder, inclusief die stadsmuur. Het is maar goed, bedenkt hij, dat hij niet in reïncarnatie gelooft. Zo'n schijtvogel lijkt hem bij nader inzien ook geen prettig idee.

Foto: auteur