Zes jaar lang hadden Stella en ik een soort van weekendhuwelijk. Zij werkte op het Griekse consulaat in Düsseldorf en ik gaf les aan de scholengemeenschap Noordendijk in Dordrecht. In die jaren huurde ze een penthouse in een vooroorlogs flatgebouw aan de Kennedydamm, dat aan de verwoestingen van de oorlog was ontsnapt. Vijf trappen op zonder lift, uitstekend voor de conditie.
De ene week op vrijdagavond kwam zij met de auto naar Dordrecht, om op zondagavond, of maandagmorgen, net zoals het uitkwam, terug te rijden naar Düsseldorf. De andere vrijdagmiddag stapte ik op de trein om naar haar toe te gaan. De spoorwegen hadden toen een veel betere dienstregeling dan nu. Je stapte in Dordt in de trein naar Keulen en hoefde in Duitsland, in München-Gladbach, maar een keer over te stappen. De lesroostermakende conrector had begrip voor onze situatie en zorgde er altijd voor dat ik op vrijdagmiddag geen lessen had. In ruil daarvoor zeurde ik nooit over het aantal tussenuren in mijn rooster, een pijnpunt voor menig docent.
Dichtbij ons penthouse was het Nordpark aan de Rijn. Daar lag een partyschip 'Fischer & Kahn' dat, als er geen feesten waren, open was als kroeg voor de buurt. Al snel werd dat mijn Duitse stamkroeg wat heel goed was voor mijn Duits en iets minder voor de buikomvang. In de schoolvakanties verbleef ik doorgaans in Düsseldorf, behalve in de kerst- en zomervakanties, dan gingen we naar ons huis in Thessaloniki.
Ik mag graag terugdenken aan onze Duitse jaren, die er mede aan bijdroegen dat ik nu regelmatig tamelijk moeiteloos aan bezoekers uit Duitsland de mooie en interessante plekken van Dordrecht kan laten zien. Bij mijn laatste bezoek aan Düsseldorf, een jaar of vier geleden, was Fischer & Kahn verdwenen. Niets blijft ooit hetzelfde.
Foto: auteur
