Lieve Stella,
Het is moeilijk te bevatten dat je op deze dag alweer zeventien jaar geleden afscheid van ons moest nemen. Gelukkig zijn er de herinneringen en jouw poëzie die je levend houden. Je schreef dit prachtige gedicht in het Nederlands en in het Grieks, geen vertaling, maar een interpretatie zoals jij vond dat het in die talen moest:
Αγαπητή Στέλλα,
Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτή τη μέρα πριν από δεκαεπτά χρόνια έπρεπε να μας αποχαιρετήσες. Ευτυχώς, οι αναμνήσεις και η ποίησή σου είναι εκεί για να σε κρατήσουν ζωντανό. Έγραψες αυτό το όμορφο ποίημα στα ολλανδικά και ελληνικά, όχι μετάφραση, αλλά ερμηνεία όπως νόμισες ότι θα έπρεπε να είναι σε αυτές τις γλώσσες:
De boomgaard van meneer Asimákis
Een klein lapje grond
en daar omheen lage
joodse huisjes. De bomen
benauwend dicht
voor onze ramen geplant
waren de reden
voor buurvrouw Victoria,
met het dure ondergoed
(ze schepte in elk geval op
dat ze dat droeg),
om Homerisch ruzie te maken
over haar fundering wanneer ze
meneer Asimákis ook maar zag,
de ene keer om te schoffelen,
de andere om water te geven
of te snoeien.
En wat had die gaard wel niet:
bijna alle soorten vruchtbomen
en zelfs druivenranken over een pergola.
En verder allerlei groenten:
bosuien, knoflook, sperziebonen,
aardappelen, tomaten en aubergines.
Ook peterselie ontbrak niet.
Als kinderen sprongen we soms
uit het raam en stopten onze blouses
stiekem vol met vruchten, want
meneer Asimákis was niet erg gul
en als we werden betrapt
zwaaide er wat…..
De boomgaard is asfalt geworden
en wie zal zeggen wat er
met meneer Asimákis is gebeurd.
Stella Timonidou
Ο οπωρώνας του κυρ- Ασημάκη
Μια σπιθαμή γη και γύρω γύρω
χαμηλά εβραίικα σπιτάκια.
Τα δέντρα είχαν φυτευτεί σε απόσταση
αναπνοής απ’ τα παράθυρά μας
και γίναν αφορμή για τη Βικτώρια
τη διπλανή, με τα ακριβά εσώρουχα
(έτσι τουλάχιστον καυχιόταν πως φορούσε)
να στήνει ομηρικό καυγά για τα θεμέλιά της
όταν έβλεπε τον κυρ-Ασημάκη πότε να σκαλίζει,
πότε να ποτίζει και πότε να κλαδεύει.
Και τι δεν είχε αυτό το περιβόλι:
όλα σχεδόν τα οπωροφόρα δέντρα
ακόμη και κληματαριά σε πέργολα.
Και πιο πέρα όλα τα ζαρζαβατικά:
κρεμμυδάκια, σκορδάκια, φασολάκια,
πατάτες, μελιτζάνες και ντομάτες.
Δεν έλειπε κι ο μαϊντανός.
Μερικές φορές παιδιά πηδούσαμε
από τα παράθυρα και στα κλεφτά
γεμίζαμε τους κόρφους μας με φρούτα,
μια και ο κυρ-Ασημάκης δεν ήταν
απλοχέρης, τουναντίον σφιχτοχέρης.
Ο οπωρώνας στο μεταξύ έγινε άσφαλτος,
και ποιος ξέρει τι απέγινε ο κυρ-Ασημάκης.
Στέλλα Τιμωνίδου
Θεσσαλονίκη, 05. 8. 2003
Geen opmerkingen:
Een reactie posten