Warnaar leest in zijn lijfblad een artikel over Britse bejaarden die hun oude dag doorbrengen aan de noordkust van Wales. Llandudno, Conwy, Llanrwst.... plaatsen die herinneringen oproepen. Als kind met zijn ouders en de Engelse familie op de boot van Liverpool naar Llandudno. De pier met haar vergane glorie en lokkende speelautomaten. De traditionele wandeling over de Great Orme. Romantisch zwerven als student met Wendy over de brokkelende muren van Conwy Castle en later met zijn eerste vrouw de tochten te paard door de heuvels vanuit Llanrwst.
Hij is er in jaren niet geweest, maar denkt nog altijd veel aan Wales. Aan de plek waar hij het liefste is, al ligt die niet aan de kust: Llangollen aan de snel stromende Dee. De watermolen, het rustieke stationnetje van de smalspoorweg. Zwerven door de tuinen van Plas Newydd, in gedachten teruggaan in de tijd dat daar Sarah Ponsonby en Eleanor Butler woonden. Het Bridge End hotel, de boogbrug over de rivier, de ruïne van de abdij van Valle Crucis. Hij droomt er nog regelmatig van.
Een tijd geleden heeft hij knarsetandend een paspoort aangevraagd. Sinds de brexit, resultaat van nationalistische geestdrijverij en politieke oplichting, kun je niet meer met je ID-kaart naar het Verenigd Koninkrijk. Hij herinnert zich de vreugde in de familie toen het land toetrad tot wat toen de Europese Gemeenschap heette. Nog altijd ervaart hij de brexit als een vorm van verraad. Het paspoort ligt in een la. Hij weet nog niet of hij het ooit gaat gebruiken.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten