Hij brengt een weekeinde door in de Noordoostpolder. Vanuit zijn logeeradres heeft hij zicht op het voormalige eiland Schokland, een lichte glooiing met veel bomen in het landschap. Sinds de Noordoostpolder is drooggelegd, is Schokland ingeklonken, leest hij in het kleine, maar interessante museum dat het rijk is. Dat heeft te maken met veenlagen in de bodem. Daarvoor was er al niet veel meer van over. Afslag door het water van de Zuiderzee deed het eiland almaar slinken. Uiteindelijk besloot de regering dat het grootste deel van de bevolking moest vertrekken. Een enkeling mocht blijven, uit noodzaak, zoals de vuurtorenwachter.
De vuurtoren staat nu verweesd in het polderlandschap. De Noordoostpolder is een paradijs voor archeologen, vertelt het museum. Hij denkt dat het ook een paradijs is voor geologen. Terwijl hij allerlei zwerfstenen bekijkt, die in de ijstijd vanuit Scandinavië zijn meegesleurd, komen de lessen fysische geografie weer boven. Carboon, Trias, Perm, dat soort termen, alluviaal en diluviaal.
Hij heeft na de middelbare school nooit meer iets met die kennis gedaan. Hoewel hij slaagde met een negen voor aardrijkskunde, maar dezelfde cijfers had hij ook voor Engels, Nederlands en geschiedenis. Al die leraren vonden dat hij hun vak moest gaan studeren. Het werd geschiedenis. Zijn leraar aardrijkskunde was een wat deftig en formeel ogende man uit Voorburg. Hij speelde geweldig viool en piano. Hij was, ging het gerucht, bevriend met Lajos Veres, de vader van Mariska, die zong bij Shocking Blue. Op Mariska was Warnaar indertijd verliefd. Welke schooljongen toen niet?
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten