Hij krijgt bericht van zijn bank: de rente die hij op zijn spaarrekening krijgt gaat omhoog: van 0,0% naar 0,25%. De genereusheid van zijn bank ontroert hem. Dat er van zijn spaarrekening weinig over is, stemt hem tot tevredenheid. Hij gebruikt zijn centen beter dan ze op een bank te laten verpieteren. Hij bedenkt dat hij nodig een paar broeken moet kopen, dat een warme trui welkom zou zijn en dat zijn iPad aan vervanging toe is, maar heeft hij nog wel behoefte aan iets tussen zijn laptop en zijn mobiele telefoon?
Hij controleert zijn voorraad sigaren. Hij heeft inmiddels twintig kistjes van vijftig stuks bijeengesprokkeld. Iedere maand een of twee erbij. Hij wil er net zolang mee doorgaan tot hij genoeg heeft om voor de rest van zijn leven het anti-rookfanatisme, het syndroom van (Fons) Nijpels, het hoofd te kunnen bieden. Nog een manier om zijn spaarrekening in de hand te houden: het laten bouwen van een klimaatkamer in huis.
Het klimaat, denkt hij, ook zoiets. De mensheid plant zich voort als een razende, daar zijn geen klimaatreddende maatregelen tegen gewassen. Hij vindt het terecht dat de jongere generatie te hoop loopt tegen de klimaatcrisis, maar haat de manier waarop. 'En straks gaan ze allemaal ook weer kinderen maken', moppert hij tegen zijn spiegelbeeld. Op koude, vochtige dagen is die spiegel in zijn hal soms beslagen. Warnaar hoopt dat het zijn tijd wel zal duren. '0,25%', zegt hij tegen het glas, 'dat moet ik met een borrel gaan vieren'.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten