Het is weer zo'n kutzondag, denkt Warnaar, terwijl hij uit het raam naar het loodgrijze wolkendek en de natte straat staart. Hij haat regenachtige zondagen, hij haat de wintermaanden, vooral die zogenaamde donkere dagen voor kerst. Hij wenst degene die de wintertijd heeft verzonnen een langdurig verblijf in het vagevuur toe. Om half vijf al het licht aan, op dagen als deze nog eerder. Lekker met de huidige energieprijzen.
Ieder najaar als de bomen gaan verkleuren en uiteindelijk de straat vullen met afvalblad, dat de gemeentereiniging gewoon laat liggen, ondanks dat hij zich scheel betaalt aan zogenaamde reinigingsrechten, begint hij tegen de naderende winter op te zien. November, december, januari, februari, het kan hem allemaal gestolen worden. Soms boekt hij, om even een paar dagen uit de koude, nevel en nattigheid te zijn, een retourtje Lissabon, maar hij heeft last van een beknelde zenuw, die het lopen bemoeilijkt. Nog iets om chagrijnig van te worden. Evenals van die milieu-apostelen, die het liefst willen dat hij de trein naar Lissabon neemt.
Hoe lang is het geleden dat ik in Lissabon was, vraagt hij zich af. Hij weet het niet precies meer, wel dat hij regelmatig ging eten in het restaurant van de halfblinde fadozanger Luis Braga in de Rua Diario de Noticias. Wie noemt er nu een straat naar een dagblad? Het barstte er van de eetzaakjes met fado, maar in dat van Braga zag je vrijwel alleen Portugezen. Ze schonken er voortreffelijke aguardente velha, dat herinnert hij zich nog wel.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten