Lieve Stella,
De ene ramp volgt in sneltreinvaart op de andere. Nu is er weer een afschuwelijke oorlog uitgebroken in het Nabije Oosten, tussen Israel en Hamas. Een oorlog waarin al veel burgerslachtoffers zijn gevallen en ik vrees dat dat er nog heel veel meer zullen worden. Ik kan sommige beelden van de televisie, zoals dat van een Israëlische vrouw die geboeid een auto in werd gesleurd, maar niet van mijn netvlies krijgen. Ik houd er maar over op. Het is misschien mijn kop in het zand steken, maar televisienieuws hoef ik voorlopig niet te zien, ik volg de gebeurtenissen wel via de radio en de krant, maar niet via de sociale media. Daar wordt vooral ongenuanceerd geschreeuwd. De domoren en fanaten hebben daar zoals gewoonlijk het hoogste woord.
Ik word er wel moedeloos van. Het komt met de wereld en de mensheid niet meer goed, vrees ik. Dat is vooral triest voor de generaties na ons. Ik heb op mijn lichtgevorderde leeftijd geen vijftig jaar meer te gaan, maar je zou nu jong zijn. Het lijkt me dat je dan geen prettige vooruitzichten hebt. Ik begrijp al die mensen die te hoop lopen voor het milieu wel, al getuigen al die acties, zoals het blokkeren van de A12, van een enorme naïviteit. Alsof het iets uitmaakt dat wij van het aardgas gaan, een keertje minder vliegen of het vlees en zuivel de deur uit doen zolang de wereldbevolking blijft groeien en vrijwel overal het economische of nationale belang boven alles gaat. We zien het op twee kilometer hier vandaan, bij de fabriek van Chemours. Gelukkig is de dominante wind zuidwest, zodat de rotzooi die daar wordt uitgestoten vooral richting Sliedrecht waait en daar zijn ze nogal in de Heere. Dan kan het minder kwaad want bidden helpt, geloven ze in die kringen.
Ik ben vandaag precies twee weken terug uit Griekenland. Daar had ik gelegenheid genoeg om te schrijven. Hier is de afleiding groter en kom ik er dus veel minder toe. Minder dan me lief is. Toen ik vorige week de was ophing vroeg ik me af hoe mensen als Charles Dickens, de gebroeders De Goncourt of Paul Léautaud dat deden. Niet dat ik me wil meten met de groten uit de Republiek der Letteren, maar je denkt weleens wat. Nu had Dickens een vrouw en ongetwijfeld huispersoneel, want geld genoeg, en dat laatste gold ongetwijfeld ook voor de Goncourts, maar Léautaud? Zou die ook weleens een eitje hebben staan bakken voor het ontbijt?
Ik heb één keer een dichter een eitje zien bakken. Dat was Bert Schierbeek, ergens eind jaren zeventig in de keuken van vertaler Heinz Schneeweiss, toen ik daar na een uit de hand gelopen borrel de nacht noodgedwongen op de overloop had doorgebracht. Ik werd gewekt door luid gezang en dat bleek bakkende Bert te zijn, die voor die borrel had opgetreden in het Hof, bij een literaire avond van de stichting Bobby Kinghe. Kees Buddingh' trad daar ook op, maar die ging wijselijk na een glaasje whisky bij Heinz op tijd naar de Bankastraat.
De terugreis verliep naar wens, al hadden de vliegtuigen als gebruikelijk enige vertraging, maar ik had overstaptijd genoeg in Wenen. 's Morgens voor het vertrek bedacht ik dat ik, als ik tegen acht uur op Schiphol zou aankomen, helemaal geen zin zou hebben in nog een treinreis en dan een wandeling van het station naar huis. Er zijn wel taxi's aan het Dordtse station, maar die staan zo ver weg richting de Zwijndrechtse brug, dat ik, als ik die afstand in de andere richting loop, al halverwege ons huis ben. Ik heb via het internet dus maar een taxi voor de terugrit geboekt. Een ritje Schiphol - Dordrecht is ongeveer even duur als een maaltijd voor twee personen in het Griekse restaurant waar ik een paar dagen geleden met een vriendin at. Nu mag jij bedenken wie van de twee duur is.
Er is in de afgelopen twee weken, behalve de ellende in het Nabije Oosten en natuurlijk in Oekraïne, wel het een en ander gebeurd. Ik kreeg bericht van Roos dat Niko S., de sympathieke Nederlander die al veertig jaar op Skyros woont en met wie ik altijd wel een keertje uit eten ging als ik daar was, plotseling is overleden. Hoe oud hij precies was, weet ik niet, maar ongeveer van mijn leeftijd, denk ik. Als ik nog in Thessaloniki was geweest, zou ik naar Skyros zijn gegaan voor de begrafenis, maar vanuit Nederland was me dat een beetje te ingewikkeld.
Vorige week maandag moest ik naar de praktijkondersteunster van de dokter om te horen hoe mijn gezondheid er na de jaarlijkse controle voorstond. Die uitslag was goed, opmerkelijk goed, evenals na de jaarlijkse controle bij de cardioloog, die me donderdag belde om dat te vertellen. Ik kan dus gewoon blijven doordrinken. Niet dat ik dagelijks in katzwijm lig, je weet, ik ben een gematigd mens, maar als ik na de sigaar ook de borrel zou moeten missen, en niet te vergeten het eten van kaas, dan zou ik vermoedelijk rijp zijn voor het gesticht.
Afgelopen woensdag ging de wasmachine kapot en die bleek niet meer te repareren. Nu ja, dat kon wel, maar die reparatie zou bijna even duur zijn als een nieuwe machine. Gelukkig hebben we in Dordrecht de onvolprezen firma Molenaar, befaamd om de goede service, dus de volgende morgen stond er al een nieuwe. Een Siemens dit keer. Ik ben benieuwd hoe lang hij het gaat volhouden. De Miele die jij meebracht uit Duitsland heeft het in het totaal 26 jaar volgehouden en de Bosch daarna precies de helft. Ik heb er vijf jaar gratis garantie op, want Siemens jubileert.
Dezelfde woensdag viel de vulling uit de kies die morgen moet worden getrokken. Ik heb Thomas de tandarts gebeld, die na een blik op de foto's concludeerde dat het wel tot morgen kon wachten, tenzij ik er pijn aan kreeg. Morgen dus. Ik zit er niet op te wachten, maar gezien de staat van de wortels heeft opnieuw vullen geen zin. Het is bovendien een zinloze kies, want hij zit boven het gat van een kies die er al vele jaren geleden uit is gegaan. Nog bij tandarts Struivig de Groot ('even flink zijn'). Eigenlijk zou het beter zijn om een kunstgebit te nemen, mijn ouders hadden dat al zo rond hun vijftigste, maar dan raak ik dat mooie spleetje tussen mijn twee voortanden boven kwijt en dat is zo'n beetje mijn handelsmerk.
Om alle ellende in de wereld te vergeten ben ik gisteren met Lé naar de presentatie van de nieuwe clip van Ilona Snip (Thisgirlslife) geweest. Dat gebeurde tijdens een optreden van haar met een koor in de Trinitatiskapel. Een prachtig gebouw met een slechte akoestiek, maar dat mocht de pret niet drukken. Ilona is een geweldige zangeres en liedjesschrijfster en de combinatie met dat koor (ik meen van de Vocal Harmony Academy hier in Dordrecht) was erg geslaagd. Daarna werd het uiteraard het terras van Visser. Het is nog steeds heerlijk nazomerweer en wat mij betreft mag dat nog even zo blijven. In de tuin zag ik vandaag nog wat koolwitjes om de vlinderstruiken fladderen, en er staat nog van alles in bloei. Ik zie alleen alweer op tegen de wintertijd die eind van de maand ingaat, waarna het 's avonds weer veel te vroeg donker wordt. Wanneer wordt aan die onzin nu eens een einde gemaakt?
Ik heb trouwens nog een nieuwtje: ik heb een eigen website, keesklok.nl, die ik vooral wil gebruiken om mijn boeken onder de aandacht te brengen. Ik heb hem niet zelf gebouwd, ik zou niet weten hoe dat moest, maar Cees Kloosterman heeft hem voor me gemaakt. Een fraai ontwerp, mag ik wel zeggen. Een dezer dagen gaat hij me leren hoe ik hem moet bijhouden. Jaren geleden, toen ik een pagina had bij de KPN, deed ik dat met een programma dat Cyberduck heette, maar of die eend nog in de running is, weet ik niet. Ik hoor het wel van Cees.
In gedachten, altijd,
Kees
Dordrecht, 9 oktober 2023
Foto: auteur
