Proost!

Als ik moet kiezen tussen bier of wijn is de keuze snel gemaakt. Dan drink ik wijn, liefst volle rode. Witte wijn kan mij minder bekoren, al is soms een koude moschofílero (een niet al te droge muskaatwijn), een robóla of een retsína, maar dan gemengd met een beetje soda, in warm weer niet te versmaden. In Griekenland, een land waar schitterende wijnen worden gemaakt, lijkt de keuze de andere kant op te gaan. Vaak zie ik, nog steeds een beetje tot mijn verbazing, Grieken uiterst tevreden bier drinken bij het eten. Meestal halve literflessen pils van het inheemse Mýthos of Amstel of Heineken, dat in licentie ter plekke wordt gebrouwen en nog enigszins betaalbaar is. Bier wordt in dit land van wijn, waar je je iedere dag kunt laven aan een Naoússa of een Gouménissa, beiden gemaakt van de oeroude, inheemse xinómavro-druif, beschouwd als een luxedrank. Daarom is het kennelijk een teken van gastvrijheid als je je gasten bier bij het eten voorzet. Ik kan het niet helpen, maar ik vind bier bij mijn eten niet alleen ordinair, de kwaliteiten ervan komen bij de warme prak ook allerminst tot zijn recht. Het vult te snel de maag, doet het voedsel daarin nodeloos opzwellen, wat een onaangename druk kan veroorzaken en je moet er tijdens de maaltijd van naar het toilet, wat ik ongemanierd vind. 

Bier voor de maaltijd is een andere zaak. Dat drink ik graag, maar ook dan bekoren de donkere bieren mij meer dan het lichtgekleurde pilsener. Toegegeven, even uitrustend op een terras na het boodschappen doen wil een Warsteiner of een Mýthos wel smaken of, als zich de gelegenheid voordoet, een Kéo, een in zijn soort uitstekend pilsener uit Cyprus, maar liefst verwen ik mezelf met een dubbel uit de Noordelijke of Zuidelijke Nederlanden. Die bieren, die sinds het populair worden van de drank op ruime schaal in de Griekse horeca verkrijgbaar zijn, gelden als het summum van luxe. De prijzen zijn er dan ook naar. Menige Parijse restaurateur zou het schaamrood op de kaken krijgen als hij de prijzen zou rekenen waarvan ze hier niet verblikken of verblozen. Betaal je voor een platte pils al snel twee en een halve tot vier en een halve euro, een Leffe dubbel, een Achel bruin of een La Trappe dubbel komt je al gauw op acht euro of meer te staan. Soms neigen de prijzen naar het kranzinnige: onlangs zag ik een Grolsch tripel, waarvan ik niet eens wist dat die bestond, voor zestien euro op de kaart en een La Trappe quadrupel voor achttien. Vorige week nam ik in mijn onschuld, zonder de kaart te raadplegen, ergens een Waterloo brune: twaalf euro. Iets bescheidener is de MacFarland, die vrijwel overal voor vijf euro wordt aangeboden, voor welke prijs je ook nog wel een Guiness hebt, maar dat is natuurlijk water vergeleken bij een dubbel van een procent of zeven, acht.

Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar duidelijk is dat bier van een beetje kwaliteit niet te betalen is als je er geen Griekse drinkgewoonten op nahoudt. Het is namelijk geen enkel bezwaar als je een biertje bestelt, waarbij je altijd heel attent een glas koud water en een bak chips of noten geserveerd krijgt, en daar de gehele avond op blijft zitten. Dat moet je kunnen en ik kan dat niet. Als mijn bier op is wil ik een volgende. Drie per uur is het minimum als je langzaam drinkt. Na dat uur reken je vaak meer af dan wanneer je ergens in een restaurant uitgebreid – met wijn of retsína erbij – hebt zitten tafelen. Inheemse donkere bieren worden vrijwel niet gebrouwen, of ik heb ze nog niet ontdekt. Het enige van min of meer eigen bodem is Amstel bock, zeven procent, niet te vergelijken met een echte dubbel, maar smakelijker dan de in licentie gebrouwen pilseners. In mijn stamkroeg moet hij vier euro kosten, in de supermarkt heb je hem al voor één euro dertig per blikje, wat in feite ook nog stevig aan de prijs is. Erg veel bier drink ik daarom maar niet in het land waar de wijn weliswaar niet is uitgevonden, maar waar eeuwenlange ervaring bestaat met het maken van kwaliteitsnectar. Ik denk dat ik nog maar even naar de slijter loop om een tasje – nog steeds betaalbare, Gouménissa te halen.