1 mei, Dag van de Arbeid. In landen waar die wordt gevierd, vindt Waarnaar het een recept voor rellen en geweld. Hij verwacht de bekende beelden 's avonds wel weer in het televisienieuws te zien. Veel gezwaai en vooral gemep met rode vlaggen, traangas, leeggeplunderde winkels, een enkel brandend bankfiliaal en betraliede bussen vol opgepakte idealisten.
Hij denkt terug aan zijn studentenjaren. Toen was de Chinese massamoordenaar Mao Tse-toeng populair. Tegenwoordig moet je hem Zedong noemen, heeft iemand hem eens uitgelegd. Peking mocht ook niet meer, dat moest Beijing zijn. Beijing-eend! Hij vindt het niet klinken. Goed dus dat hij niet erg van de eenden is. Die Mao had een boekje gepubliceerd over zijn heilsleer, de Chinese variant van het communisme. Niet gedragen door het industrieel proletariaat, maar door de boeren. Van de boeren moest je het hebben. Hij denkt aan al die vlaggen die op hun kop in de polder hangen.
Dat boekje was rood. Als het Dag van de Arbeid was, of als ze demonstreerden voor meer inspraak door studenten, zwaaiden ze met dat boekje. Het was klein, handzaam en werd door vrijwel niemand gelezen. Dat zie je vaak onder gelovigen: zelden er zelf in gelezen en toch precies weten wat zo'n heilig boek verkondigt. En wie daarom lacht moet gekruisigd of liefst nog erger. Met die inspraak kwam het trouwens goed. Na veel vergaderen in commissieverband mochten de studenten mee beslissen over de kleur van de pleedeuren. Die werden uiteraard rood, als eerbetoon aan die geweldige Chinees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten