Het is altijd al een dorp van dwarsliggers geweest, denkt Warnaar, als hij over de Buiten Walevest loopt en naar de Zwijndrechtse oever van de Oude Maas kijkt. Als er iets is waaraan hij de pest heeft is het hoogbouw en aan de overkant zijn ze bezig met het optrekken van een torenflat. Indertijd niet meebetalen aan het CJP, bedenkt hij, weigeren met Dordrecht en Papendrecht gezamenlijk een luchtbeschermingsvereniging op te richten en dan nu nog ons uitzicht verzieken.
Je komt wat tegen als je de archieven induikt. Er was recent ook iets met een zwembad, maar hij weet niet meer wat. Dat ze de Zwijndrechtse brug de Dordtse brug noemen, neemt hij ze ook kwalijk. Sommige mensen noemen het de Stadsbrug. Hij vindt het een brug van stad naar dorp. In zijn jonge jaren fietste hij er weleens overheen. Vanaf de brug is het uitzicht op Dordrecht indrukwekkend. Zwijndrecht herinnert hij zich, in de tijd dat hij er familie had, dat ook nog, als een gat waar meer werd afgebroken dan opgebouwd, maar dat blijkt toch anders. Ook dat vindt hij niks.
Het enige goede daar, bedenkt hij, is een restaurant vlakbij het pontveer. Hij heeft er weleens gegeten met uitzicht op zijn stad en op de stoere toren van de Grote Kerk. Sinds een paar jaar wappert op die toren de Dordtse vlag. Rood wit rood. Hij is niet echt van het vlagvertoon, maar dit kan hij eigenlijk wel billijken. Het zal ze leren, daar aan de overkant!
Foto: Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten