Warnaar: Geprikt

Hij heeft twee ietwat pijnlijke armen. Gisteren is hij bij de huisarts de jaarlijkse griepprik en een injectie tegen pneumokokken wezen halen. In welke arm wat zit, weet hij niet. Pijnlijk is eigenlijk het woord niet, meer een beetje gevoelig. Een klein ongemak om erger te voorkomen, denkt hij. Nog niet zo lang geleden is een goede vriend aan een pneumokokkeninfectie overleden en je kunt het noodlot maar beter voor zijn. Hoewel, ergens zweeft het woord Isfahan voor zijn ogen.

Hij herinnert zich een verhaal van zijn moeder. Dat ze met hem als baby naar een consultatiebureau ging. Daar werd je soms geprikt. Hij werd op een weegschaal gelegd en liet van de weeromstuit zijn plas lopen. Hij herinnert zich er niets van, daar was hij nog te jong voor, maar hij ziet het als een soort instinctief verzet. Niet dat hij een dwarsligger is, maar hij neemt zijn eigen beslissingen wel, daar heeft hij geen overheid voor nodig. 

Hij weet nog dat een geliefde tante overleed toen hij in de eerste klas van de middelbare school zat. Hij mocht niet mee naar de begrafenis, moest naar school, Franse woordjes leren bij meneer Van Dalen, maar op het ogenblik dat de begrafenisstoet arriveerde, stond hij op het kerkhof. De schooldirecteur, een strenger ogende man dan hij in werkelijkheid was, had daar wel begrip voor. Wat meneer Van Dalen en zijn andere leraren ervan vonden is inmiddels een zorgvuldig bewaard geheim in het stadsarchief. Misschien gaat hij het nog eens onderzoeken.

Foto: auteur

Warnaar: Basta!

Het 'griepseizoen' is nauwelijks begonnen en zijn vreugde over het afschaffen van de meeste coronamaatregelen is net bekoeld of de roep om strengere begint alweer tamelijk hysterische vormen aan te nemen. We zijn nog niet af van die vrijwel nutteloze smoellap in het openbaar vervoer, denkt hij, of ze roepen alweer om het ellendige ding elders in te voeren. Dat terwijl meer dan 80% van de inwoners van Nederland inmiddels volledig is gevaccineerd en de vaccins goed werken.

'Laat één ding duidelijk zijn', zegt hij tegen zijn reisgenote in de trein van Leiden Centraal naar Amsterdam, 'handen wassen vind ik normaal, maar als er weer tegennatuurlijke maatregelen komen als afstand houden en niet knuffelen, of mensonterende als het dragen van een smoellap, dan haak ik af. Dan doe ik echt niet meer mee. Basta! Het is klaar, ik heb me verdorie niet voor niets laten vaccineren'. Het is gezellig druk in de trein. De meeste passagiers hebben de smoellap achteloos onder de kin. Hij ook.

Wat hem het meest steekt is het feit dat de werkelijke oorzaak van de rijzende paniek in de ziekenhuizen, de jarenlange verwaarlozing van de zorg door de overheid is en dat de partij die daarvoor de grootste verantwoordelijkheid draagt, de VVD, daar door 'het volk' niet op wordt afgerekend. Als je tenminste de peilingen mag geloven. Wat nog meer steekt is dat hij daar nauwelijks commentaar over hoort in de media. 'Denk om je bloeddruk', zegt zijn zorgzame medereizigster. 'Lukte dat maar', bromt hij terug.

Foto: auteur

Armoede

Hij heeft geen idee waarom hij opeens op het woord kamperen komt. Hij heeft het weleens gedaan, vooral in zijn studententijd. In Frankrijk en Engeland. Hij denkt aan regenachtige ochtenden, met een slaperig hoofd onderweg naar het was- en kakhok, met een rol toiletpapier onder de arm. Hij ziet zich weer in de weer met een primus. Thee zetten voor het ontbijt, hopend dat er toch nog een beetje zon komt. Armoede, pure armoede. De laatste keer dat hij zich tot een kampeeravontuur liet verleiden was toen hij zijn vrouw net had leren kennen, nog voor ze trouwden. Dan laat je weleens een principe varen.

Zijn vrouw werkte aan de Aristotelesuniversiteit en die had, heeft misschien nog wel, een eigen camping in het Griekse Halkidiki, op het schiereiland Kassandra. Daar mocht het personeel met hun gezinnen gratis kamperen. Of dat ook gold voor de studenten, herinnert hij zich niet meer. De camping was verdeeld in tweeën, een deel voor de professoren en een deel voor de leergierige jeugd. 's Avonds was het in beide delen dolle pret. Over het weer had hij die keer niets te klagen, hoewel, in een klein tweepersoonstentje onder een scharminkelige boom met overdag een graadje of vijfendertig is ook niet alles. Naast veel drank, nauwelijks koel te houden, waren er ook veel muggen. 

In Engeland huurde hij een keer met vrienden een kampeerwagen. Lang voor hij zijn vrouw leerde kennen. Hij had net zijn rijbewijs. De nauwe lanen met de talloze muurtjes en hagen, heuvel op heuvel af, waren een goede leerschool, maar van kamperen kwam niet veel terecht. Meestal reden ze van hotel naar hotel, op twee avonden na. De eerste weet hij nog, langs een kanaal ergens bij York, en de laatste op East Midlands Airport. Gewoon naast de landingsbaan, omdat ze 's morgens voor de terugvlucht eerst die kar nog moesten inleveren. Het was de luchthavenpolitie zelf die met die oplossing kwam. Ze konden er de hele nacht niet goed van slapen.

Foto: archief auteur

Warnaar: Anglofiel

Je kunt sinds 1 oktober niet meer met je ID-kaart naar Engeland reizen. Daar heb je nu een paspoort voor nodig. Een van de zegeningen van de Brexit. Hij was van plan om binnenkort het Kanaal over te steken, maar nu nog even niet. Hij vraagt zich af in hoeverre hij nog Anglofiel is. Hij voelt soms, als een vorm van weemoed, nog een beetje zijn enthousiasme uit de dagen dat Groot-Brittannië toetrad tot wat toen nog de EG heette, maar dat wordt overschaduwd door de diepe teleurstelling over de Brexit, die hij beschouwt als een vorm van verraad.

Dat hij een paspoort moet aanvragen om het land van vele mooie jeugdherinneringen en prille liefde te bezoeken, vindt hij, zoals de Engelsen zouden zeggen quite appalling. Toch zal hij wel een keer naar de gemeente fietsen voor zo'n duur document, hij heeft tenslotte nog altijd familie en vrienden op dat trieste eiland, maar eerst maar even afwachten hoe het met de covid-ellende gaat. Hij is net terug van een bezoek aan Griekenland en reizen met een smoellap voor in trein, vliegtuig en taxi is hem bijzonder slecht bevallen. Hij doet dat liever niet nog eens.

Wat ook slecht beviel was de chaos op Schiphol bij terugkeer, waar zich door een of andere storing honderden ongeduldige mensen verdrongen om de bagageband. Er was ook niemand die vroeg naar zijn coronapapieren. Die moet hij wel in de kroeg laten zien. Hij vindt het coronabeleid even geloofwaardig als de kletspraat van Boris Johnson.

Foto: auteur

In het licht van Cuyp

Vanaf 3 oktober 2021 tot 6 maart 2022 is in het Dordrechts Museum de tentoonstelling In het licht van Cuyp te zien. Naast een groot aantal schilderijen van Cuyp, wiens werk grotendeels in buitenlands, met name Brits, bezit is, worden er ook werken van schilders getoond die zich door Cuyp hebben laten inspireren. De bekendste daarvan zijn Turner, Constable en Gainsborough. 

Jaren geleden, ik zou een fors aantal dagboeken moeten doorploegen om de juiste data te reproduceren, was er in hetzelfde museum een tentoonstelling over de Dordtse schildersfamilie Cuyp, waarvan Aelbert de beroemdste telg is. Ik meen dat naar aanleiding van die tentoonstelling door het museum een set ansichtkaarten werd uitgegeven, met een gedicht naar aanleiding van enkele doeken van Albert Cuyp. De meewerkende dichters waren: J.J.A. Mooij, Klaas Blokhuis, Jan Eijkelboom (over wie onlangs de biografie Nooit het hele hart verscheen, geschreven door Kees 'T Hof), Marieke van Leeuwen, Jan Veth, Pieter Breman en ondergetekende.

De kaarten zijn al lang geleden uitverkocht en nooit herdrukt. De reden daarvan weet ik niet, maar ik heb nog een setje liggen, dat ik een beetje koester als curiositeit. Het gedicht is ook opgenomen in mijn debuutbundel In dit laagland, die in 2005 verscheen bij uitgeverij Wagner & Van Santen.