Groener gras

Warnaar leest dat het thema van de Poëzieweek 'vriendschap' is. Een sympathiek thema, al vraagt hij zich af waarom dat soort evenementen altijd een thema moet hebben. Hij is meer van de spontane invallen en een waaier van onderwerpen. Hij kan zich de dag niet heugen dat hij een gedicht heeft geschreven. Dichten, dat was iets voor de puberjaren, de uitzichtloze verliefdheden op onbereikbare meisjes en in het beste geval de schoolkrant. Hij herinnert zich dat die in zijn schooljaren nog werd gestencild. Geen mens onder de veertig die nog weet wat een stencil is, op een enkele archiefmedewerker na.

In die schooltijd maakte hij een aantal vriendschappen voor het leven. In enkele gevallen waren die maar kort, door vrienden die jong, soms heel jong, overleden. Hij herinnert zich Pierre, een fanatieke hardloper. Iedere dag er op uit, bij weer en wind, tot ze hem vonden in de berm langs een sloot. Hartstilstand. En dan had je de gevallen van kanker en dat ongeluk met een slordig invoegende vrachtwagen. De rijksweg was bijna een volle dag gestremd. 

Prettiger stemt de remigratie naar zijn woonplaats van enkele vrienden die jaren lang elders woonden. Voor werk of omdat ze ten onrechte dachten dat het gras elders groener was, maar tijdig gepensioneerd of tot inkeer gekomen. Hij kijkt weleens naar mensen die meedoen aan het televisieprogramma Ik vertrek. Maarten van Rossem zegt dat een groot deel van de mensen niet goed snik is. Hij heeft de neiging Maarten van Rossem altijd te geloven.

Foto: auteur

Dodo

Warnaar leest dat er weer een of andere actiegroep, Huiskat Thuiskat, is opgestaan, die van alle katten in het land binnenkatten wil maken. Ze zouden veel te veel beschermde vogels vangen. 'Een club malloten,' moppert hij, 'die voor pure dierenmishandeling is. Ze zullen wel niks beters te doen hebben.' Hij vindt dat katten buiten horen en dat, als beschermde vogels gevaar lopen, het wel om zieke of zwakke beesten zal gaan. Anders waren ze wel op tijd weggevlogen. Hij denkt aan een prent van een dodo, die hij weleens in een geschiedenisboek heeft zien staan. Een merkwaardige vogel en uitgestorven, maar hij meent dat de aarde er niet langzamer door is gaan draaien. Dat uitsterven was trouwens de schuld van de homo sapiens, niet van de felis silvestris catus.

Activisten! Waarom irriteert de soort hem zo snel? De morele arrogantie, denkt hij, de gelijkhebberij en het vrijwel altijd ontbreken van enig gevoel voor humor. Johan Vollenbroek, alleen van die naam heeft hij al de broek vol. Warnaar herinnert zich dat hij in zijn heel jonge jaren bij een clubje zat dat zich keerde tegen het eetfestijn dat kerstmis heette. Ze gingen met kerst in hongerstaking uit protest tegen al het vreten en zuipen. Aan het eind van de tweede dag was hij nog net op tijd thuis voor het kerstdiner van de familie.

Hij was zestien, een puber, en liep gewoon met een paar iets oudere vrienden mee. Iedereen heeft wel een jeugdzonde, meent hij. Goddank is hij intussen volwassen geworden.

Foto: auteur

Gas

De krant meldt dat koken op aardgas slecht is voor de longen. Warnaar wordt er niet warm of koud van. Leven in Nederland is superslecht voor de longen, weet hij, de lucht die we inademen is door en door giftig en verziekt. Omdat daar op korte termijn toch niets aan zal worden gedaan, is hij niet van plan om zich er druk over te maken. 'Het zal wel,' zucht hij, terwijl hij zijn eerste koffie van de dag inschenkt. Buiten is het druilerig en somber. Hij vindt januari één lange, miserabele maandag. Februari vindt hij niet veel beter en met maart moet je maar afwachten waar het heengaat. Hij denkt ineens aan Gerard Reve's Op weg naar het einde, een boek dat niemand ongelezen zou moeten laten.

Hij herinnert zich de commotie toen het gas in de Groningse bodem pas was ontdekt. Ieder gezin moest op aardgas gaan koken. Alle toestellen die op lokaal, uit kolen gewonnen, gas werkten, moesten worden vervangen, waarna ook culinair gouden tijden zouden aanbreken. Hij herinnert zich de Dordtse gasfabriek aan de Merwekade, een lelijk, smerig gebouw uit het midden van de negentiende eeuw, en een enorme gashouder die voortdurend langzaam, zo langzaam dat je de beweging niet zag, op en neer ging. 

Dat was ook niet bevordelijk voor de longen, bedenkt hij, en ook dat ondanks alle gejammer over van alles wat allemaal slecht is voor de gezondheid, de gemiddelde leeftijd mooi nog steeds omhoog gaat. Hij schenkt zich nog maar een koffie in.

Foto: auteur