Warnaar leest dat er weer een of andere actiegroep, Huiskat Thuiskat, is opgestaan, die van alle katten in het land binnenkatten wil maken. Ze zouden veel te veel beschermde vogels vangen. 'Een club malloten,' moppert hij, 'die voor pure dierenmishandeling is. Ze zullen wel niks beters te doen hebben.' Hij vindt dat katten buiten horen en dat, als beschermde vogels gevaar lopen, het wel om zieke of zwakke beesten zal gaan. Anders waren ze wel op tijd weggevlogen. Hij denkt aan een prent van een dodo, die hij weleens in een geschiedenisboek heeft zien staan. Een merkwaardige vogel en uitgestorven, maar hij meent dat de aarde er niet langzamer door is gaan draaien. Dat uitsterven was trouwens de schuld van de homo sapiens, niet van de felis silvestris catus.
Activisten! Waarom irriteert de soort hem zo snel? De morele arrogantie, denkt hij, de gelijkhebberij en het vrijwel altijd ontbreken van enig gevoel voor humor. Johan Vollenbroek, alleen van die naam heeft hij al de broek vol. Warnaar herinnert zich dat hij in zijn heel jonge jaren bij een clubje zat dat zich keerde tegen het eetfestijn dat kerstmis heette. Ze gingen met kerst in hongerstaking uit protest tegen al het vreten en zuipen. Aan het eind van de tweede dag was hij nog net op tijd thuis voor het kerstdiner van de familie.
Hij was zestien, een puber, en liep gewoon met een paar iets oudere vrienden mee. Iedereen heeft wel een jeugdzonde, meent hij. Goddank is hij intussen volwassen geworden.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten