De krant meldt dat koken op aardgas slecht is voor de longen. Warnaar wordt er niet warm of koud van. Leven in Nederland is superslecht voor de longen, weet hij, de lucht die we inademen is door en door giftig en verziekt. Omdat daar op korte termijn toch niets aan zal worden gedaan, is hij niet van plan om zich er druk over te maken. 'Het zal wel,' zucht hij, terwijl hij zijn eerste koffie van de dag inschenkt. Buiten is het druilerig en somber. Hij vindt januari één lange, miserabele maandag. Februari vindt hij niet veel beter en met maart moet je maar afwachten waar het heengaat. Hij denkt ineens aan Gerard Reve's Op weg naar het einde, een boek dat niemand ongelezen zou moeten laten.
Hij herinnert zich de commotie toen het gas in de Groningse bodem pas was ontdekt. Ieder gezin moest op aardgas gaan koken. Alle toestellen die op lokaal, uit kolen gewonnen, gas werkten, moesten worden vervangen, waarna ook culinair gouden tijden zouden aanbreken. Hij herinnert zich de Dordtse gasfabriek aan de Merwekade, een lelijk, smerig gebouw uit het midden van de negentiende eeuw, en een enorme gashouder die voortdurend langzaam, zo langzaam dat je de beweging niet zag, op en neer ging.
Dat was ook niet bevordelijk voor de longen, bedenkt hij, en ook dat ondanks alle gejammer over van alles wat allemaal slecht is voor de gezondheid, de gemiddelde leeftijd mooi nog steeds omhoog gaat. Hij schenkt zich nog maar een koffie in.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten