Feiten

Hij heeft sinds lange tijd weer eens Indiaas gegeten. Tijdens een uitje van de Warnaars in Leiden. Wat jammer toch dat het met een Indiaas restaurant in Dordrecht maar niet wil lukken, denkt hij. Waarom is hem een raadsel. Zou het kunnen dat er op bepaalde panden geen zegen rust? Hij herinnert zich café De Poort van Kleef. In een pand gebouwd door een neef van grootvader Warnaar. Hij kwam er weleens als student, maar de zaak liep niet over van drukte en gezelligheid en op een gegeven ogenblik, het verbaasde hem niet echt, sloten de deuren.

Later zat er een Griek die met pensioen ging en wiens opvolger, om een reden die hem nooit duidelijk is geworden, de boel failliet liet gaan. Na een tijdje volgde een Koerdisch restaurant met een goede keuken, maar van de ene dag op de andere waren de Koerden de noorderzon achterna. Hij loopt er regelmatig langs, maar heeft tot op heden geen leven meer weten te bespeuren.

'Aardstralen', zou een bekende zeggen, maar in dat gelul gelooft hij niet. Evenmin als in die astrologische kletskoek waar de mensheid al eeuwen lang mee wordt doodgegooid. Het is puur toeval dat zijn oudste zwager, jarig op dezelfde dag als hij, karakterologisch nogal wat trekken met hem deelt. In de oudheid was astrologie een leuke hobby van de Perzen die bijdroeg aan onze, nog steeds beperkte, kennis van het heelal. Warnaar is vooral van de feiten. Feit is dat Dordrecht nog altijd een Indiaas restaurant ontbeert.

Foto: auteur

Te veel van het erge

Al scrollend stuit Warnaar op een foto van drie dichters van zijn generatie. Dikbuikige mannen poserend in t-shirts en korte broeken. Het tegendeel van wat hij zich als scholier bij een dichter voorstelde: een verstrooide intellectueel in een tweedjasje, sigaret, sigaar of pijp in de aanslag. Een onzinnig idee natuurlijk, dat weet hij ook wel, maar lang niet zo stuitend, ja zelfs abject, als de kleding van deze kerels. Het excuus zal het zomerweer zijn. Hij neemt zich voor om, als een dichter zo gekleed op het toneel verschijnt bij een letterkundig evenement, de zaal te verlaten teneinde zich innerlijk te versterken aan de bar. Te veel van het erge is te veel.

Als student interesseerde kleding hem weinig, maar met duidelijke grenzen: nooit een korte broek, nooit een t-shirt en absoluut nooit een mouwloos hemd. Toen hij zijn vrouw (afkomstig uit een cultuur waar men zich doorgaans zorgvuldiger kleedt dan de vaak in lorren gehulde Nederlanders), leerde kennen, dacht ze dat hij een straatarme, aan lager wal geraakte academicus was. Vanwege, naar ze later zei, de povere combinatie van zijn jasje, broek en schoenen. Hij weet dankzij haar tegenwoordig beter.

Enkele jaren geleden bezocht hij een verhalenfestival in het indrukwekkende, achttiende eeuwse pand van een kunstgalerie. In het publiek bevond zich iemand die voor de gelegenheid ongegeneerd een felkleurige, korte broek had aangetrokken. Zoals de dichters op die foto een belediging zijn voor hun publiek, zo was deze figuur een belediging voor de schrijvers. Een Nederlander snapt dat niet.

Foto: auteur

Klimaat

Warnaar zal de laatste zijn om de klimaatverandering te ontkennen, maar hij wordt zo langzamerhand beroerd van de moralistische zeloten die het milieu aangrijpen om hun ideeën aan de samenleving op te leggen. Het dwangmatige geroep dat 'vegan' het klimaat gaat redden en dat je in feite een asociaal bent als je je niet tot die manier van eten bekeert. Het drijft hem naar de slager, ook al is hij niet echt dol op vlees. Hij heeft liever een visje of zeevruchten.

Vliegschaamte, iets wat je geacht wordt te hebben als je een vliegtuig neemt, kent hij niet. Hij heeft het niet op vliegen en neemt liever de trein, maar als hij binnen een uur of drie op zijn bestemming kan zijn, in plaats van drie dagen in een trein te zitten, is de keuze snel gemaakt. Wel business class tegenwoordig, hij is het opeengepakt zitten, met te vaak een obesische figuur in de middenstoel of een krijsende baby twee plaatsen verderop, langzamerhand wel zat. Hij vindt dat hij de leeftijd heeft om zichzelf af en toe een beetje te verwennen.

Hij denkt aan zijn moeder die, als jonge meid voor de oorlog, met haar zussen de fiets nam als ze een dagje naar het strand gingen. 's Morgens vroeg van Dordrecht naar Kijkduin en 's avonds weer terug. Op stevige 'omafietsen' zonder versnelling en op het strand met een degelijk, zwart, veel huid bedekkend zwempak aan in plaats van lekker in je blote reet. Dat waren nog eens tijden!

Foto: auteur