Al scrollend stuit Warnaar op een foto van drie dichters van zijn generatie. Dikbuikige mannen poserend in t-shirts en korte broeken. Het tegendeel van wat hij zich als scholier bij een dichter voorstelde: een verstrooide intellectueel in een tweedjasje, sigaret, sigaar of pijp in de aanslag. Een onzinnig idee natuurlijk, dat weet hij ook wel, maar lang niet zo stuitend, ja zelfs abject, als de kleding van deze kerels. Het excuus zal het zomerweer zijn. Hij neemt zich voor om, als een dichter zo gekleed op het toneel verschijnt bij een letterkundig evenement, de zaal te verlaten teneinde zich innerlijk te versterken aan de bar. Te veel van het erge is te veel.
Als student interesseerde kleding hem weinig, maar met duidelijke grenzen: nooit een korte broek, nooit een t-shirt en absoluut nooit een mouwloos hemd. Toen hij zijn vrouw (afkomstig uit een cultuur waar men zich doorgaans zorgvuldiger kleedt dan de vaak in lorren gehulde Nederlanders), leerde kennen, dacht ze dat hij een straatarme, aan lager wal geraakte academicus was. Vanwege, naar ze later zei, de povere combinatie van zijn jasje, broek en schoenen. Hij weet dankzij haar tegenwoordig beter.
Enkele jaren geleden bezocht hij een verhalenfestival in het indrukwekkende, achttiende eeuwse pand van een kunstgalerie. In het publiek bevond zich iemand die voor de gelegenheid ongegeneerd een felkleurige, korte broek had aangetrokken. Zoals de dichters op die foto een belediging zijn voor hun publiek, zo was deze figuur een belediging voor de schrijvers. Een Nederlander snapt dat niet.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten