'Een waterige uithoek van Nederland,' noemde de Amsterdamse dichter Adriaan Morriën Dordrecht ooit en dat is het ook. Een prettig aspect van de stad. Het Dordtse grachtenstelsel, wij noemen het havens, is bescheidener van omvang dan het Amsterdamse, maar ik maak nu en dan graag een boottochtje door de stad. Ik krijg er op de een of andere manier altijd een romantisch gevoel van. Minder blij word ik van een fietstochtje over het Eiland van Dordrecht, waar de buitenwijken naar mijn smaak te ver zijn opgerukt, om niet te spreken van die half lege bedrijventerreinen met hun afzichtelijke dozen, die lijken te zijn ontworpen door creatief opgedroogde bouwmeesters.
Als het aan de gemeente ligt moet er nog meer worden gebouwd op ons overbevolkte eiland. Er kunnen nog wel een paar duizend nieuwe inwoners bij. Dat zou goed zijn voor de stad. 'Dan kunnen we de voorzieningen op peil houden,' hoorde ik onlangs een wethouder zeggen. Ik geloof er niets van. Toen ik werd geboren had Dordrecht om en nabij de zestigduizend inwoners. Een mooi aantal en voorzieningen waren er volop. We hadden onze eigen gasfabriek, ons eigen gemeentelijk vervoerbedrijf, onze eigen kweekschool (later pedagogische academie) en meer hoger onderwijs in de stad in de vorm van een HTS en een HLS, ons eigen gemeenteziekenhuis en ons eigen elektriciteitsbedrijf, met een machtige centrale op de Staart, waarvan je de vier schoorstenen op kilometers afstand al kon zien. Dat is allemaal weg. Afgebroken of verkwanseld, noem het geprivatiseerd, weggefuseerd of simpelweg de stad uit getreiterd.
Nu wil ik niet pleiten voor een terugkeer naar de situatie van zestig jaar geleden, dat zou onrealistisch zijn, maar misschien kunnen de beleidsmakers de driedelige Geschiedenis van Dordrecht eens ter hand nemen en dan vooral deel drie. Naast allerlei positieve ontwikkelingen in die zestig jaar is er ook veel misgegaan en wellicht valt daar een les uit te trekken. Groter en meer betekent in ieder geval niet per definitie beter en soms is het verstandig om een kip met gouden eieren niet van de hand te doen, zoals met de gemeentelijke aandelen in Eneco. Voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten, ergo beknibbelen bij de bouw van de Sportboulevard, zodat je later veel duurder uit bent met het onderhoud, is ook niet zo verstandig. Naast wat lesjes geschiedenis misschien ook een cursusje economie?
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten