Warnaar: Failliet

Hij herinnert zich de eerste jaren dat hij in Thessaloniki kwam. Bij verschillende kiosken in het centrum en bij boekhandelaar Molho in de Tsimiskí kon je buitenlandse kranten kopen. Soms was uit Nederland alleen De Telegraaf voorhanden. Die liever niet. Meestal was er wel een Volkskrant. Ook niet ideaal, al dat azijn, maar vooruit, voor een keer. Vaak werd het The Guardian, ook weleens The Times en in latere jaren, toen het krantenaanbod geleidelijk aan verminderde, doorgaans The Herald Tribune voor het internationale nieuws en een van de lokale kranten voor de Griekse waan van de dag. 

Daarvoor had hij eerst Grieks moeten leren lezen. Modern Grieks, want met Oudgrieks kom je wel ergens, maar niet waar je wezen wil. Hij moet altijd een beetje lachen om mensen die proberen zich met Oudgrieks verstaanbaar te maken. Als ze daarbij de Erasmiaanse uitspraak gebruiken, denkt men in Griekenland al snel dat ze met iemand uit Polen of een van de Baltische landen van doen hebben. Die Erasmiaanse uitspraak is heel nuttig om de spelling van de diverse ie-klanken te onthouden, maar niet bedoeld om werkelijk in te converseren, vermoedt hij. Hij heeft het Erasmus niet kunnen vragen.

Tijdens de eurocrisis ging de laatst overgebleven buitenlandse krantenverkoper, een zaakje in de Kastritsiou, vlakbij het Agia Sofiaplein, failliet. Die had de laatste tijd alleen nog maar uit Nederland die vermaledijde Telegraaf. 'Weet je wel wat die krant over jullie schrijft?' had hij de verkoper eens gevraagd. Die had alleen maar zijn schouders opgehaald.

Foto: auteur

Warnaar: I'm from Barcelona

De vrouw uit de kleine studio beneden belt aan. Ze zegt iets in het Spaans, verstaat zijn Engels niet. Hij probeert het in het Frans. Dat begrijpt ze. Ze zit zonder warm water, heeft de verhuurster gebeld, maar niet begrepen wat er moet gebeuren. Hij loopt mee naar beneden en doet voor hoe de boiler aangezet kan worden.

Ze stelt zich voor als Carmen. 'Warnaar', antwoordt hij, 'de Hollande'. Er ontwikkelt zich een moeizaam gesprek. Ze verstaat wel Frans, maar spreekt het nauwelijks. Ze vraagt of hij weleens in Spanje is geweest. Nee, zegt hij, maar wel vaak in Lissabon. Spanjaarden en Portugezen, hij heeft weleens gehoord dat dat zoiets als Vlamingen en Walen is, maar goed, Lissabon ligt het dichtst in de buurt en om er te komen vlieg je over Spanje heen. Hij wenst haar een bon jour en gaat terug naar boven.

Hij werkt de rest van de ochtend aan een artikel en daalt daarna voor zijn lunch af naar de benedenstad. Als ze hem hoort terugkomen, opent mevrouw Carmen haar deur en vraagt hem nogmaals naar de werking van de boiler. 'Knopje omhoog, tien minuten wachten, knopje omlaag en je kunt douchen'. Dat valt nog niet mee in het Frans. Hij vraagt waar ze in Spanje woont. In Barcelona begrijpt hij uit haar antwoord.

Foto: auteur

Warnaar: Borrel

In de straat stopt een ambulance met knipperende lichten. Twee broeders doen de achterdeur open en betreden de hal van het flatgebouw aan de overkant. Twee meisjes van de stomerij komen naar buiten om te roken. Het is de flat naast de stomerij. Op de ambulance staat Niercentrum. Of een niercentrum met een eigen ambulance uniek is voor Griekenland, weet hij niet.

De straat is nauw en er wordt ook nog eens geparkeerd, zodat niets wat rijdt langs de ziekenwagen kan. De straat stroomt vol auto's. Het stadscentrum verkeert al jaren in een verkeersinfarct. Als je een hartstilstand krijgt ben je dood, bedenkt hij. Hij ziet dat een van de meisjes van de stomerij bij een man achterop een motor stapt. De man rijdt weg over het trottoir. Dat hij daarbij tussen de tafels van een terras door moet manoeuvreren, deert hem niet. Hij is verbaasd dat er nog geen kakofonie van claxons is losgebarsten. Het zal de ziekenwagen zijn.

De twee verplegers lopen weer naar buiten met een opgeklapte brancard. Ze leggen hem in de ambulance, stappen in en rijden weg. Langzaam komt de stroom auto's op gang. Het andere meisje van de stomerij trapt haar peuk uit, zwaait naar hem en gaat naar binnen. Hij bestelt nog een borrel om bij te komen van de schrik.

Foto: auteur

Warnaar: Verbazing

Hij daalt af naar de gezamenlijke ruimte, waar het ontbijt klaar moet staan. Zo was het sinds hij hier zijn Griekse pied-à-terre heeft. Niets. Hij gaat terug en kijkt nog eens naar het welkomstbericht. Het staat er toch echt: 's morgens tussen 08.00u en 10.00u kunt u het ontbijt afhalen in de gezamenlijke ruimte bij de receptie. 

Het ontbijt bestaat deze morgen uit een fles 'hand sanitizer', waarvan iedereen vrijelijk gebruik mag maken. In het bericht staat ook dat het personeel vanwege het virus de appartementen niet schoon mag maken. Verzoek is dat zonodig zelf te doen, schoonmaakmiddelen zijn op aanvraag beschikbaar. Handdoeken worden niet verwisseld, schone lakens zijn verkrijgbaar op verzoek.

Hij loopt de deur uit, een stukje de heuvel af, naar de kleine supermarkt om de hoek. In Griekenland is men nog geheel van het bal masqué. Hij doet zijn smoellap op, stapt naar binnen en zoekt zijn ontbijt bij elkaar. De man achter de kassa vraagt vriendelijk hoe het met hem is. Het is goed met hem. De zon schijnt, het verkeer raast nog altijd dat het een aard heeft en als gewoonlijk lekt het in de badkamer. Grieken en loodgieten, dat gaat slecht samen. Het verbaast hem dat iedereen zich in binnenruimtes gedwee achter de smoellap verschuilt. Hij verwachtte anders van dit opstandige volk.

Foto: auteur

Warnaar: Mariska

Hij brengt een weekeinde door in de Noordoostpolder. Vanuit zijn logeeradres heeft hij zicht op het voormalige eiland Schokland, een lichte glooiing met veel bomen in het landschap. Sinds de Noordoostpolder is drooggelegd, is Schokland ingeklonken, leest hij in het kleine, maar interessante museum dat het rijk is. Dat heeft te maken met veenlagen in de bodem. Daarvoor was er al niet veel meer van over. Afslag door het water van de Zuiderzee deed het eiland almaar slinken. Uiteindelijk besloot de regering dat het grootste deel van de bevolking moest vertrekken. Een enkeling mocht blijven, uit noodzaak, zoals de vuurtorenwachter.

De vuurtoren staat nu verweesd in het polderlandschap. De Noordoostpolder is een paradijs voor archeologen, vertelt het museum. Hij denkt dat het ook een paradijs is voor geologen. Terwijl hij allerlei zwerfstenen bekijkt, die in de ijstijd vanuit Scandinavië zijn meegesleurd, komen de lessen fysische geografie weer boven. Carboon, Trias, Perm, dat soort termen, alluviaal en diluviaal. 

Hij heeft na de middelbare school nooit meer iets met die kennis gedaan. Hoewel hij slaagde met een negen voor aardrijkskunde, maar dezelfde cijfers had hij ook voor Engels, Nederlands en geschiedenis. Al die leraren vonden dat hij hun vak moest gaan studeren. Het werd geschiedenis. Zijn leraar aardrijkskunde was een wat deftig en formeel ogende man uit Voorburg. Hij speelde geweldig viool en piano. Hij was, ging het gerucht, bevriend met Lajos Veres, de vader van Mariska, die zong bij Shocking Blue. Op Mariska was Warnaar indertijd verliefd. Welke schooljongen toen niet?

Foto: auteur

Warnaar: Verhuizen

Het dendert en davert in huis. Het bad wordt uit de badkamer gesloopt en vervangen door een inloopdouche. Een kleine stap om zijn ergonomisch wat ongeschikt huis aan te passen aan zijn licht gevorderde leeftijd. De wenselijkheid daartoe realiseerde hij zich tijdens het getob om met een gipspoot in het bad te douchen. Had hij maar niet over de kat moeten struikelen.

'Ga toch verhuizen naar een flatje', raden vrienden hem soms, 'alles lekker gelijkvloers'. Hij moet er niet aan denken. Hij zou niet weten waar zijn boeken te laten, wil zijn tuin niet missen en is gewend aan buren links en rechts, maar wil ze nooit meer boven of onder hem, zoals voordat hij dit huis kocht. Hij heeft jarenlang krom gelegen om de toenmaals torenhoge hypotheekrente op te brengen en nu hij daar vanaf is, zou hij iets kleins en duurs moeten huren of zich weer in de schulden steken, want zijn huis is heerlijk, maar wel oud, met achterstalligheden waar hij niet om maalt, maar die de verkoopprijs zeker drukken. Hij laat zijn vrienden maar praten, hij is niet achterlijk.

Hij is zo langzamerhand vergroeid met zijn huis, waaraan veel dierbare herinneringen kleven. Hij houdt van de ruimte die de hoge plafonds suggereren en op mooie dagen geniet hij van zijn veranda, die doet denken aan de jaren van het Tempo Doeloe. Een aanpassing zoals die douche, nu ja, het moet maar, verder is het goed zoals het is. Moet hij alleen niet weer zijn voet breken.

Foto: auteur

Warnaar: Licht gevorderd

Hij leest een krant van de dag waarop hij is geboren. Gekregen voor zijn verjaardag. Hoe oud hij is geworden, wil hij eigenlijk niet weten. Hij houdt het maar op 'een licht gevorderde leeftijd'. De krant meldt dat H. te Bennekom door de politie is betrapt op het weghalen van vier dennenbomen, die toebehoren aan de gemeente Ede en dat hij terzake een proces-verbaal heeft gekregen. De landbouwer B.W. uit Hoenderloo is omgekomen doordat hij door zijn eigen wagen werd overreden. Hij viel daar vanaf toen zijn paard schrok van een vrachtauto met stro. Hoewel een landelijk ochtendblad, heeft de krant nogal Veluwse trekjes. Damvereniging 'De Veluwe Zoom' uit Nijkerk verliest met 3-19 van Zaandam I en daarmee 'een uitgeloofde beker'.

Gelukkig is er ook nog stadsnieuws. Twee Haagse kinderen van elf jaar, neefje en nichtje, worden opgepakt wegens zakkenrollerij. Ze beroofden bij voorkeur leeftijdgenootjes van hun portemonnee. Hij denkt aan al het gezeur over 'de jeugd van tegenwoordig', die niet meer zou deugen, kijk maar op het internet. De jeugd van tegenwoordig heeft nog nooit gedeugd, dat wist Tacitus al toen de Romeinen nog in Katwijk rondliepen. In zijn kast staan nog bierglazen die hij als zestienjarige uit de disco jatte.

Op de buitenlandpagina blijken Guy Burgess en Donald Maclean al enige tijd spoorloos. Volgens de krant zou een dame uit Enschede daar alles vanaf weten. Ook ontbiedt de sjah van Perzië de Amerikaanse ambassadeur Grady en wordt in Korea een plek gebombardeerd waarvan hij nog nooit heeft gehoord.

Foto: auteur