Vrolijke noot

Lieve Stella,

Op het nieuws horen we niets dan rampspoed. Vanmorgen vroeg al berichten over een zware aardbeving in Marokko, in Thessalië in Griekenland is vorige week in twee dagen tijd evenveel regen gevallen als normaal in drie jaar, zodat de hele vlakte rond Karditsa onder water staat, en de oorlog in Oekraïne gaat ook almaar door. In Dordrecht is weer een goede bekende veel te jong plotseling overleden en is het nog warmer dan in Thessaloniki, waar het vandaag 28 graden wordt. 

Dat is niks vergeleken met de smerigheid die de chemische industrieën in de buurt van de Merwestad jarenlang hebben uitgestoten, al moeten we dat wel in het Nederlandse perspectief zien. De lucht boven vrijwel geheel Nederland wordt al vele jaren vergiftigd door de uitstoot van allerlei fabrieken in binnen- en buitenland. Toch leven we, als we het gezucht van de boven ons gestelde Autoriteiten mogen geloven, ieder jaar gemiddeld langer, wat leidt, zegt men, tot een vergrijzing die voor onvoorstelbare problemen gaat zorgen. Misschien moeten we de oudjes dan eindelijk maar eens van de pil van Drion voorzien met daarbij een wervende gebruiksaanwijzing.

Ik dacht: laat ik mijn brief eens met een optimistische noot beginnen. Het heeft tenslotte weer even geduurd sinds ik je heb geschreven. Dat kwam vooral doordat ik het idee had om het maar bij vijftig brieven te laten voor een boek, maar nu denk ik dat er misschien nog wel een paar bij kunnen, want ik mis het schrijven aan je. Vraag me niet waarom, antwoord krijg ik nooit, het is nogal verslavend, denk ik. Daarbij komt dat ik het in de maanden tussen mijn voorjaarsverblijf in Thessaloniki en nu nogal druk heb gehad. Veel wandelingen met toeristen, veel onderzoek gedaan in het archief, veel gelezen voor boekbesprekingen en die ingesproken of opgeschreven. Dat hoeft toch allemaal niet, zou je zeggen, maar het hoeft wel. Van stilzitten krijg ik jeuk en jeuk is erger dan kiespijn.

Ik ben hier al bijna een week, opnieuw in mijn pied-à-terre in de Akropoleos. Ik zit hier ruim en rustig, maar voor mijn rug zou het beter zijn als ik iets in de benedenstad zou zoeken. Al die hellingen die ik af moet over gruwelijk slecht, nee helemaal niet onderhouden trottoirs vol gaten en kuilen. Gelukkig heb ik mijn derde been en moet ik zeggen dat de rug zich nog goed houdt. De PRF-behandeling die ik een paar weken geleden heb gehad lijkt voorlopig effectief. Behalve als ik op die traditionele kafeneionstoelen in Odysseas moet zitten. Daar krijg je normaal gesproken binnen de kortste keren al een blikken reet van, maar ook voor de rug zijn ze een ramp. Toch blijf ik hier zitten voor zolang als het kan, want inmiddels ben ik na acht jaar aan deze buurt gehecht en zijn een supermarkt, een prettig restaurant en vier apotheken in een straal van honderdvijftig meter om me heen toch wel erg handig. Ook de taxi's zijn nog heel betaalbaar. 

De heenreis was nogal avontuurlijk. Ik had in Zürich drie kwartier overstaptijd, maar het vliegtuig uit Amsterdam vertrok met ruim drie kwartier vertraging. Schiphol, nietwaar? In de lounge was het aangenaam toeven, maar bij de gate begon het gedonder al. Tot tweemaal toe werd die gewijzigd, maar dat even omroepen was te veel gevraagd. Iemand ontdekt op een gegeven ogenblik toch wel dat het bord bij de gate is veranderd en dan slaat de kudde vanzelf wel op hol. Eerst dus B17, daarna B23 en vervolgens B35. Aan boord bij Swiss Air was de bediening uitstekend, maar daarvoor heb ik dan ook weken overgewerkt. 

Ik had mij al neergelegd bij een nachtje Zürich, maar zodra we waren geland stond beneden aan het toestel een mevrouw met een busje me op te wachten en werd iemand het ruim in gestuurd om mijn koffer eruit te vissen. Ik werd rechtstreeks naar het wachtende toestel van Air Baltic gebracht, alwaar de bediening opnieuw smetteloos was. Het eten was, zeker voor vliegtuigbegrippen, zeer smakelijk, ze bleven wijn aanslepen en bij vertrek kreeg ik een aardig voorraadje Zwitserse chocola mee 'voor thuis'. Ik had ook nog een fatsoenlijk rijdende taxichauffeur in plaats van de gebruikelijke hoogvlieger, maar net als de vorige keer was ik iets te laat thuis om de super nog te halen.

In mijn bagage zat kennelijk slecht weer, want de eerstvolgende drie dagen hadden we af en toe een regenbuitje en viel de temperatuur wat tegen. Nu is het weer hoog zomer, maar we zijn deze week wel door het oog van de naald gekropen, want nog geen 150 kilometer zuidelijker woedde een bijbels noodweer in Thessalië met als gevolg dat een groot deel van de vlakte rond Karditsa, goed voor meer dan twintig procent van Griekenlands agrarische productie, onder water staat en de schade enorm moet zijn. Ook op het schiereiland Pilion, zo'n beetje het paradijs op aarde, zijn de verwoestingen groot. Iemand die ik daar ken zette foto's op Facebook die er niet om liegen. Zoals gewoonlijk waren de autoriteiten in het geheel niet voorbereid, met als lichte verschoning misschien alle voorgaande ellende met de talloze bosbranden. In ieder geval waren de mensen in de getroffen gebieden lange tijd op zichzelf aangewezen. De televisiebeelden doen je beseffen hoe het in Zeeland in 1953 met de watersnoodramp moet zijn geweest, maar daar hadden we in ieder geval nog Bernhard in een helikopter, Juliana op kaplaarzen en reddingswerk dat snel op gang kwam. 

De gevolgen zullen nog heel lang te merken zijn, vrees ik. Vaso, die een paar dagen bij haar ouders was, kon vandaag niet met de trein terug naar Athene. Vanwege de overstromingen is er geen openbaar vervoer tussen de grootste stad van Noord-Griekenland en de hoofdstad, op het vliegtuig na, dus daar zit ze nu in, want maandag moet ze weer op haar werk zijn. Alexis zou haar in eerste instantie met de auto ophalen, maar de doorgaande wegen staan ook onder water. De Pinios, die ook nog eens door dat nauwe dal bij Tempi moet, kan het allemaal niet aan. Zelfs delen van Larissa staan onder water, want in een land waar regen voorheen zeldzaam was, zijn dijken een niet alledaags verschijnsel, al is het de vraag of die het bij zo'n enorme hoeveelheid regenwater zouden hebben gehouden.

Rampen of geen rampen, afgelopen woensdag hebben Savvas en ik in Ambelos onze verjaardagen gevierd met een etentje voor naaste familie. Het was goed om een aantal familieleden, soms na jaren, weer eens te zien, maar het maakt ook wat melancholisch. Er zijn al zoveel mensen weggevallen dat je je afvraagt, als ik naar de foto kijk die Vaso op Facebook heeft gezet: wie van ons is er volgend jaar om deze tijd nog? Neef Pericles is ook al weer twee jaar weduwnaar en Savvas was bijna aan covid bezweken, maar gelukkig gaat het weer goed met hem, al is hij nog steeds wat hees. En ik zit tegen die liesbreukoperatie aan te hikken, waarvan iedereen zegt dat het niets voorstelt. Dat zeiden ze ook tegen Kees Buddingh' toen die een routine-operatie aan zijn darmen moest ondergaan. Twee dagen later was hij dood. Je ziet, met een vrolijke noot beginnen is met een vrolijke noot eindigen. Ik geloof dat ik maar eens op zoek ga naar een taxi voor de kroeg. 

In gedachten, altijd,

Kees

Thessaloniki, 9 september 2023.

Foto: auteur