Warnaar zit met een boek in een café in een Griekse studentenstad. Een tafel verder zit een kleine man, verdiept in zijn telefoon. Hij pakt zijn boek op en leest verder. Op dit uur van de dag is het café een oase van rust, midden in het centrum van de stad. Het academisch jaar staat op het punt te beginnen. Overal jonge mensen met rolkoffers op straat. Studenten die terugkeren naar de stad of er voor het eerst hun weg moeten zoeken. Er komt een echtpaar binnen dat de man aanspreekt. In het Hebreeuws. Warnaar herkent de taal, maar verstaat niets.
Na een uitvoerig gesprek verlaat het echtpaar het etablissement. De man spreekt hem aan. Wat is dat voor boek dat u leest? Warnaar legt uit dat het een pas verschenen roman van een Nederlandse auteur is, die binnenkort grote indruk gaat maken. Althans dat hoopt hij. De schrijver komt niet uit Amsterdam en zit niet bij een grachtengordeluitgeverij. Dan sta je in de Republiek der Letteren automatisch met één-nul achter.
De man geeft Warnaar een pamflet met uitleg over een schilderijententoonstelling. Die houdt men regelmatig in dit café. Er hangt een verzameling kleurrijke aquarellen. 'Bent u de schilder?' vraagt Warnaar. Dat blijkt zo te zijn. 'Daarom ben ik hier vrijwel dagelijks', legt de man uit. Dan wordt de aandacht afgeleid door een groepje studentes dat lachend binnenkomt. Eén van de meisjes blijkt de man te kennen. Ze leidt de groep langs de aquarellen, terwijl Warnaar betaalt en afscheid neemt.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten