Warnaar gaat graag door zijn collectie historische foto's. Je zou er haast van gaan denken dat vroeger alles beter was, de lijfspreuk van menig oudere. Was het echt beter, dat ziekenfonds, met die man die wekelijks aan de deur kwam voor de contributie, en de meer bedeelden en ambtenaren 'particulier' verzekerd? Misschien, denkt hij. Hij herinnert zich het ogenblik dat zijn vader ambtenaar werd waarna ze terecht konden bij een bekwame en vriendelijke tandarts in plaats van de onbeschofte bullebak waar ze voorheen patiënt waren. Over de bullebak ging het gerucht dat hij in de oorlog fout was. Hij kwam in ieder geval uit Friesland.
Hij herinnert zich dat hij als kind weleens naar de drogist moest om gaspenningen. De gemeente had zijn eigen gasfabriek, een grauwe kolos aan de haven. Soms waren de penningen op zondag op en moest het petroleumstel eraan te pas komen. Die drogist was een vreemde man. Als zijn moeder Warnaar om een dweil stuurde, zei hij 'neem mijn vrouw maar mee.' Een grap die Warnaar als kind niet begreep. Hij zag er uit als een drogist: bleek, mager en altijd in een grauwe stofjas.
Hij ziet de villa's, waar nu kleurloze jarenzestigflats staan, de bomenrijen die voor een 'ontsluitingsweg' zijn gekapt, het charmante fin-de-sciècle postkantoor waar nu een lullig ogende kolos staat waarin een warenhuis en een kledingzaak. Ze reden nog overal met paard en wagen. Later kwamen daar auto's bij. Als ze op straat voetbalden moesten ze daar even voor aan de kant.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten