Het is zaterdagmiddag en ik rook een pijp. Een aangename tabaksgeur vult mijn werkkamer. De zon schijnt. Een bedrieglijke maartzon, want buiten is het snijdend koud. 'Zon met tanden,' noemen ze dat in Griekenland. Ik heb de was opgehangen en boodschappen gedaan voor het weekeinde. Over een uur of wat zal ik mijn huis verlaten voor een wandeling naar de kroeg. Daar zal ik hoog opgeven over wat ik deze week allemaal wel niet heb beleefd. Over de zondagavond in een luxe hotel in Frankfurt, waar ik, nadat door slecht weer mijn vlucht naar Amsterdam niet doorging, met twee Amerikanen en een Chinees aan de borrel ging. We deelden toevallig een taxi en later ook de bar. Over de conferentie, dinsdag, waarop een bevlogen, jonge collega ons toonde wat hij met zijn leerlingen op dichterlijk terrein had bereikt. Over de woensdag, waarop niets gebeurde en waarover dus van hartenlust te fantaseren valt. Over het inzakken van het trottoir voor onze deur. 'Het hele eiland verzakt, meneer, niets bijzonders,' zei de stratenmaker van de gemeente laconiek, toen hij het gat kwam vullen. Over het feit dat hij binnen een uur nadat ik in lichte paniek naar de gemeente had gebeld, al voor de deur stond. Soms is men verbazingwekkend snel in Dordrecht. Misschien met de adem van Beter voor Dordt in de nek, de lokale partij die de gemeenteraadsverkiezingen glansrijk won. Ik reken er nu op dat de onzalige plannen die men op het stadhuis smeedde om de Zuidpolder vol te bouwen, de nek worden omgedraaid.
Beter voor Dordt heeft ruime ervaring in de oppositie. We zullen zien hoe recht de rug van mijn klasgenoot Piet Sleeking blijft nu zijn partij bestuurlijke verantwoordelijkheid moet gaan dragen. Ik neem tenminste aan dat BvD in het college komt, met 15 van de 39 raadszetels. Dat zij in de oppositie blijft lijkt me onbestaanbaar, al weet je het nooit in de politiek. Brokkenpiloot Balkenende, die in acht jaar tijd een record aan kabinetscrises scoorde, riep aan het einde van de verkiezingsdag luid dat hij in is voor nog een rondje eerste minister. De man kan nog niet eens de eigen stoep schoonvegen. En dan was er nog het drama rond Agnes Kant. Mooi, slim, deskundig. Onderuitgehaald door haar eigen gedrevenheid, die enige humor en relativering uitsloot, maar evenzeer door een aantal schobbejakken uit het journaille, die over haar schreven op een manier die als weinig anders te bestempelen valt dan als karaktermoord. Er werd weer veel geschreeuwd, gehijgd en getetterd in de media. Vooral over het veronderstelde succes van de PVV. Nog niemand gehoord die op het idee kwam dat 78% van de kiezers in Almere niet op die partij heeft gestemd. Ik moest wel lachen om dat zure, eeuwig verongelijkte, benepen smoeltje van Marco Pastors. Net een millimeter achter de erfvijand bij de fotofinish.
Ik heb me tussen de bedrijven door met andere dingen beziggehouden. Ondermeer met The Invisible Woman van Claire Tomalin, de biografie van Ellen Ternan, de actrice die dertien jaar lang in het diepste geheim een affaire met Charles Dickens had. Zo werd ik weer eens krachtig met de neus op de schijnheiligheid van de maatschappij in het Victoriaanse Engeland gedrukt. Een samenleving waar de moraalridders het voor het zeggen hadden, waar niets kon en niets mocht en waar zowat alles dat maar even zweemde naar seks en aanverwante genoegens een schandaal kon veroorzaken. Waar het percentage hoeren nooit meer zo hoog is geweest als toen. Ik moet daar weleens aan denken als ik dezelfde soort moraalridders hoor trompetteren in de vaderlandse politiek en dat stemt mij niet vrolijk. Een VVD-propagandafilmpje bijvoorbeeld, waarin een meisje in bikini voorkwam. Schande, riep een onbereden blauwkous uit de feministische hoek, hier was sprake van vrouwenonderdrukking! Ik denk weleens met weemoed terug naar die verkiezingscampagne, eind jaren zestig, waarin de PSP kwam met een affiche met daarop een koe en een leuk, bloot meisje, dat op frisse wijze door een weiland huppelde. De PSP, ach, dat is ook alweer zo'n echo uit het verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten