Jasmijn

De jasmijn bij de buren staat in volle bloei, maar het weer doet aan de herfst denken, dat melancholieke voorportaal van het seizoen van de dood. Radio-1 heb ik uitgezet, want ik heb niets tegen sportnieuws, maar wel als ik dat de hele godganselijke dag moet aanhoren en het Nederlands elftal moet eerst maar eens iets presteren op het EK, dan is er nog tijd genoeg om enthousiast te worden. Het is stil in huis, want BRT en BBC zijn goede alternatieven, maar een tijdje helemaal niets horen over de waan van de dag is ook heel prettig. Wat moet ik met het gezwets over niets van een niemand uit een of andere volkswijk, waar de radio een 'oranje-soap' organiseert? Het hele oranjegevoel (wat dat ook mag zijn, ik voel er niets van) is een grotendeels door de media opgeklopte carnavalstoestand rondom een clubje multi-miljonairs dat ik tot nu toe minder heb zien presteren dan de mannen van DFC-1 en kampioensploeg DFC-2 dit seizoen. Ik misgun niemand zijn plezier en ik geil soms ook wel op zo'n strak oranje jurkje als er een aantrekkelijke juffrouw in is verpakt, maar ik heb langs de lijn op de Krommedijk voorlopig heel wat meer genoten dan bij de vertoningen op de buis van de bende van Bert. Wat moet ik met een van elke nieuwswaarde verstoken verslag over een camping, ergens aan de rand van Siberië, vol oranjesupporters? Ik ken die mensen niet, ik houd niet van kamperen en ik zie de Grieken liever kampioen worden. Dat is het koesteren van een romantische illusie, maar die werd wel even werkelijkheid in 2004. We zagen die wedstrijd, Stella en ik, onderweg naar Griekenland, in een motel in de buurt van München. Stella was trots dat haar landgenoten even uit de huid van de underdog waren gekropen.

Stella was dol op jasmijn. Als die begon te bloeien duurde het niet lang meer voor onze jaarlijkse zomervakantie in Griekenland aanbrak. Dan leefde ze op. Weg uit het erbarmelijke Nederlandse klimaat, weg uit het land van de agenda, de korte lontjes, de stikjaloerse collega-vertalers en de overgrote ego's met hun luid rondgetetterde meningen, die zelden of nooit op enige feitenkennis van belang berusten. Aan onze plannen om naar Griekenland te emigreren kwam door haar overlijden een einde. Ik vraag mij weleens af hoe wij ervoor zouden staan als de dingen anders waren gelopen. Financieel beter dan de buren, denk ik, met ons Nederlandse pensioen, maar de teloorgang van Griekenland zou Stella veel verdriet hebben gedaan. De Griekse cultuur, de grote schrijvers, componisten, musici, wetenschappers, de fundamentele bijdrage van de Grieken aan het ontstaan van de Europese beschaving..., dat alles lijkt allemaal niet meer te tellen nu het land financieel en maatschappelijk ten onder gaat door corrupte politici, door een volk dat zich graag gunsten liet aanleunen en op die politici stemde, door onverantwoordelijke banken en speculanten en door de totaal ongecontroleerde, door het neo-liberalisme geschapen macht van wat men 'de financiële markten' noemt, een conglomeraat van gewetenloze zakkenvullers, dat wellicht de grootste bedreiging voor de democratie vormt sinds de opkomst van het nazisme in de jaren dertig van de vorige eeuw.

Ik kijk naar de jasmijn en bedenk dat het niet lang meer duurt voor ik weer naar Griekenland ga. Dat in de pers verguisde en beschimpte land land, waar het ondanks de crisis nog altijd heerlijk is om te zijn. Het goddelijke klimaat, de schitterende natuur, de muziek, de gastvrijheid. Zondag gaan de Grieken weer naar de stembus. Niemand weet wat de uitslag wordt, maar hoe onzeker de toekomst er ook uitziet, Griekenland heeft zich weleens uit hetere vuren gered. Morgen speelt het Griekse elftal tegen de Russen. Ik hoop op een nieuw Marathon. Dan had Stella weer even trots kunnen zijn, vooral met achterneefje Dimitris Salpingidis in de spits.