Rattenvanger

Ik maak van deze mooie meidag gebruik om wat orde op zaken te stellen in de tuin. Vanmorgen vroeg was ik al bij de fysiotherapeut, die mijn onwillige achillespees hard heeft aangepakt, zodat hij zich voorlopig gedeisd houdt. Nog vroeger ben ik gaan stemmen voor het Europese parlement. Zonder Europa heeft ons land, klein als het is, menige wereldstad heeft meer inwoners, geen toekomst.

Mijn stem is naar een vrouw gegaan. Ik stem al jaren op een vrouw. Dat komt omdat ik mij al heel lang stoor aan het haantjesgedrag van veel mannelijke politici. Ja hoor, ik weet het, ze zijn niet allemaal zo, ik heb zelfs vrienden onder mannelijke politici, en er zitten ook krengen van wijven in de politiek, maar toch. Ik vind het gedrag van veel heren in pak, met of zonder stropdas, vaak een beetje eng en daarbij komt dat vrouwen ook nog eens ondervertegenwoordigd zijn. Waarom hebben wij trouwens nog nooit een vrouwelijke minister-president gehad? Niet dat ik zit te wachten op types als Margaret Thatcher, Theresa May of Rita Verdonk, maar er zijn vrouwen genoeg die het land uitstekend zouden kunnen leiden. Neem bijvoorbeeld de huidige voorzitter van de Tweede Kamer.

Ik heb op een vrouw gestemd die zich in het Europarlement als rapporteur bekommert om de mensenrechten. Een dappere vrouw, want mensenrechten zijn in grote delen van de wereld in het gedrang, ook, en dat is erg bedreigend, in en aan de grenzen van Europa. Mensenrechtenschenders zijn niet de aangenaamste figuren om te moeten bekritiseren. Denk aan die meneer die een lange arm wordt toegedicht en die niet alleen talloze journalisten in het gevang werpt en argeloze types die op Facebook een grapje over hem maken (mensenrechtenschenders zijn doorgaans volstrekt humorloos), maar die ook al vijfenveertig jaar het noorden van Cyprus, een EU-lidstaat, bezet houdt. Nu ja, hij niet persoonlijk, maar hij is wel de baas van dat bezettende land. Denk ook aan het onfrisse type in Hongarije, een land dat echt niet toetrad tot de EU vanwege de idealen van blijvende vrede door economische (en op den duur politieke) samenwerking, maar alleen om mee te kunnen vreten uit de welgevulde Europese ruif. Zo ken ik in dat deel van Europa nog wel een paar landen, maar dit terzijde.

Nadat ik was geknepen en gekneed, na mijn Europese plicht te hebben gedaan, ben ik geraniums gaan kopen om mijn bloembakken te vullen. Niet vanwege mijn lichtgevorderde leeftijd, maar ik vind die bloemen mooi. Ze doen mij denken aan mijn geliefde Dordtse grootouders, die ik veel te jong verloor. De geranium is ook het symbool van Charles Dickens, symbool voor de armen waarvoor hij opkwam in de tijd dat het nietsontziende roofkapitalisme ontstond. Dat roofkapitalisme heet tegenwoordig neoliberalisme en daar is de partij van de mevrouw waarop ik stemde ook tegen, zij het dat ze dat wat harder mogen roepen, wat mij betreft.

Ik geloof dat ik vandaag enigszins tevreden kan genieten van mijn tuin. Hoewel, met zoveel idioten die blindelings achter de op het Binnenhof piano spelende, Rattenvanger van Hamelen aanlopen, kan de zon zomaar ineens voor een heel lange tijd ondergaan en wat moet ik dan met mijn geraniums?

Foto: auteur