Brandnetelvreter

Ik weet wel dat het slecht voor het milieu is en het was wat mij betreft ook eenmalig, maar nadat mijn tuin bij m'n terugkomst uit Griekenland, vorig voorjaar, voor de zoveelste keer was overwoekerd door zevenblad, heb ik er een hovenier met een gifspuit bijgehaald. Dat was effectief. Voorlopig is de boel uitgeroeid en kan ik mijn gaarde met een beetje goedmoedig schoffelen in aangename conditie houden.

Zevenblad, je schijnt er soep van te kunnen maken, net als van brandnetels. Dat doet me denken aan de Brandnetelvreter. Biologie was een vak dat mij op school wel interesseerde, maar waarmee ik qua leraren weinig geluk heb gehad. Over die KNIL-kapitein met zijn verhalen over Indië heb ik het al vaker gehad, maar we kregen ooit ook een blauwe maandag les van de Brandnetelvreter, een langharige, bloednerveuze hippie die zijn eerste les vulde met het recept van brandnetelsoep. Zijn tweede les ook en de derde eveneens. Daarna verdween hij door de artiesteningang van de school en is nooit meer gezien.

De enige van wie ik goed biologieles kreeg was een dichter. Albert Donk was zijn pseudoniem, in werkelijkheid heette hij Ab Groenendijk en woonde hij een tijdje naast Gerard Cox en Joke Bruijs. Hij gaf helder en boeiend les, maar zijn vak stond maar zeer mondjesmaat op het rooster van de Pedagogische Akademie (met progressieve k), zodat mij niet meer is bijgebracht dan de vele magen van de koe en de werking van fotosynthese. Vandaar dat ik van de meeste planten in mijn tuin geen idee heb hoe ze heten. 

Dat ik na het behalen van mijn hoofdakte voor volledig bevoegd onderwijzer onmiddellijk werd aangenomen op een lagere school in het toen nog enigszins idyllische Hendrik-Ido-Ambacht, had ik dan ook niet te danken aan mijn biologische kennis, hoewel de proefles over het onderwerp 'het konijn' ging, maar aan het feit dat ik zelf thuis zo'n beest had en daar aardig over kon leuteren. Bovendien rookten het hoofd der school en ik allebei pijp, daar zal het ook wel aan hebben gelegen.

Foto: auteur