Loreena

Het geklep op Radio-1 ben ik even zat. Er is weer zo'n presentator aan het woord die maar ratelt en ratelt, alsof er geen opleidingen en mediatrainingen bestaan. Om de rust in mijn hoofd te laten terugkeren zet ik de CD Parallel Dreams op van Loreena McKennitt. Haar liederen wekken verlangen naar Ierland. Daar ben ik veel te lang niet meer geweest.

Het was een enerverende dag. Ik moest langs de cardiologe, voor de jaarlijkse controle. Alles was naar tevredenheid, maar garanties voor de toekomst worden niet gegeven. We hebben afgesproken dat ik mij volgend jaar, bij leven en welzijn, weer meld, ook al is het vier jaar geleden van mijn hartstilstand. Ik ben nogal Bourgondisch van instelling en de wetenschap dat ik op de een of andere manier een keer verantwoording moet afleggen, werkt een beetje als een stok achter de deur. Wel een dure stok, want het gaat van mijn eigen risico af, maar dat moet dan maar.

Ik ben voor de terugkeer van het Ziekenfonds, wat eigenlijk een beetje vreemd is als je erbij stilstaat dat wij altijd particulier waren verzekerd, omdat mijn vader rijksambtenaar was. Ik zit trouwens nog steeds bij diezelfde verzekeraar. Ik ben niet alleen te lui om mij omwille van enkele euro's aan het eind van ieder jaar te verdiepen in die zorgwarwinkel, maar ook niet zo gesteld op veranderingen. Je weet wat je hebt, maar je moet maar afwachten wat je krijgt. Nu ja, een Ziekenfonds, dat lijkt mij het beste, want je moet wel heel erg Oostindisch blind zijn om niet te zien hoe verpestend de concurrentie in de zorg werkt.

Na de dokter at ik een vers kaasbroodje in het cafetaria van het ziekenhuis. Een heerlijke vette bek. Het betuttelaarsgilde zal er eerstdaags wel tegen te hoop lopen, maar aan vingerheffers heb ik lak en een broertje dood. Bij mij thuis staan op een feestje naast de drank nog altijd de sigaren voor het grijpen.

Ik besloot mij ter bekroning van de feestvreugde 's avonds te trakteren op een film bij The Movies, in de Dordtse binnenstad. Daar zat vroeger, heel vroeger, de Latijnse school. Dat kunnen ze van die lelijke kist op het Energieplein, waar concurrent Kinepolis huist, niet zeggen. Dat is zo'n zielloos ogend gebouw dat ik er liever niet naar binnen ga.

Tegen de tijd dat ik naar de bioscoop wilde fietsen, viel me het aanhoudende geluid van sirenes op. Het bleef maar doorgaan. Net onderweg zag ik uit een krot in de buurt, dat al jaren leegstaat, metershoge vlammen slaan. Een dikke rookkolom steeg als het offer van Abel ten hemel. Ik moest omfietsen en even de neiging onderdrukken om te blijven kijken. Het was een spectaculair gezicht en ik ben niet voor niets blij met mijn open haard. Gelukkig riep de film, anders had vast een of andere azijnzeikerd iets op Twitter geroepen over ramptoerisme. Twitter, ik vraag me af hoe lang ik nog in dat riool blijf zitten.

Ik koos voor La Belle Epoque. Geen idee waar hij over zou gaan, maar ik heb mooie herinneringen aan restaurant La Belle Epoque in Brugge, in de tijd dat ik redacteur was van het literaire tijdschrift Kruispunt. Ik ben geen filmcriticus en ga niet vertellen wat ik ervan vond, dan gaat vast weer een stuk zuurdesem los op Twitter, maar hij heeft mij uitstekend vermaakt. Ik was onder de indruk van een van de actrices, die vaag iets weg had van mijn Engelse jeugdliefde, die ik na 1970 uit het oog ben verloren. Wendy heette ze, een meisje met indrukwekkend weelderig, rood haar. Wie werkelijk veel op haar lijkt, is Loreena McKennit. Ik zet de CD nog maar eens op.

Foto: auteur