De hele maand dat ik in Griekenland was, hoorde ik dat het in Nederland zomer was en dat de temperatuur boven de twintig graden lag. In Griekenland was het iets te kil voor de tijd van het jaar. Op het ogenblik dat ik in het vliegtuig naar huis stapte, draaide het weerbeeld om en hebben we voorlopig zonnig weer, maar herfstachtige temperaturen. In Thessaloniki is het op het ogenblik zevenentwintig graden. Was ik er maar gebleven. Alhoewel..... binnenkort zal daar de eerste zomerse hittegolf wel uitbreken en die duurt meestal weken, in plaats van een dag of twee, drie bij ons aan de Noordzee.
Het is de eerste dagen na thuiskomst altijd even wennen. Vooral het fietsen. Ik bedoel, dat ben ik niet verleerd tijdens mijn afwezigheid, maar wat opvalt is de enorme haast die de gemiddelde Nederlandse fietser schijnt te hebben. Ook wie niet op een elektrische fiets rijdt of op zo'n a-sociale puber-fatbike moet doorgaans snel, sneller en snelst. Ik ben een type dat floreert bij een zekere mate van onthaasting, waardoor ik me steeds minder prettig voel in het fietsverkeer en ik zelfs enige afkeer van snelheid heb ontwikkeld. Evenals van gasten die rondracen op bulderende quads of op waterscooters voor het Groothoofd heen en weer scheuren.
Op zomerdagen wemelt het in de polders rond Dordrecht niet alleen van de (snel)fietsers, maar ook van die groepen nietsontziende wielrenners in hun bespottelijke kleding, die de fietspaden terroriseren. Het moet natuurlijk allemaal kunnen, maar van mij hoeft het niet.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten