Ik ben geen depressief type, maar er zijn van die ogenblikken dat ik door een zekere weemoed en somberheid word aangestreken. Bijvoorbeeld vanmiddag toen ik tegen het vallen van de avond naar huis wandelde. De winkels waren al gesloten en zoals gewoonlijk vult dan een dorpse leegte de Dordtse straten. Ik heb waarachtig niet te klagen. Mijn nieuwe boek is uit. Over een paar dagen signeer ik het in mijn stamcafé en daarvoor heeft zich al een groot aantal liefhebbers gemeld. Vooral op Facebook. Ik heb gemerkt dat veel 'facebookvrienden' altijd luchthartig aanklikken dat ze naar je 'evenement' komen en vervolgens niet verschijnen, maar dat zal niet voor iedereen gelden. Twee weken geleden schreef Kees van Tol een mooi stuk in AD-Drechtsteden over Reisgriep, ik ben al een week lang iedere avond te zien op RTV-Dordt, in gesprek met Ad v.d. Herik, en er is een lovend stuk over het boek aanstaande in De Stem van Dordt door Emile v.d. Velden. Van mensen die Reisgriep al hebben gelezen krijg ik mooie reacties. Daar ben ik blij mee. Eigenlijk moeten alleen De Volkskrant, het NRC-Handelsblad, De Standaard, Het Parool, Trouw, Vrij Nederland, De Groene Amsterdammer en De Wereld Draait Door nog over de brug komen en dan kan ik er ongeveer zeker van zijn dat Reisgriep volgend jaar op de Avond van het Boek de prijs van de leraren Nederlands in de wacht sleept. Mijn uitgever werkt al aan een tweede druk, waarvoor ik rap de tekst nog een keer moet corrigeren. Onvermijdelijk staan er wat achtergebleven foutjes in, zoals vlijen in plaats van vleien. Perfectie bestaat niet, maar dat hoeft geen reden tot somberheid te zijn.
Ik zou blij huppelend huiswaarts moeten gaan, maar het vallen van de avond zit er tussen. Is het eenmaal donker en zit ik knus achter de gordijnen naar mijn favoriete radioprogramma De Avonden te luisteren op Radio 6, dan voel ik mij weer helemaal senang. Daarvoor moet ik er bijna iedere avond even doorheen. Dat ogenblik dat het gaat schemeren en ik word teruggeworpen op mezelf. Het klinkt dramatischer dan het is, maar door de schemering word je steeds weer even met de neus op je eigen schemering gedrukt. Dat is geen prettig gevoel voor een geest van 21 in een lichaam dat nog wel geen drie keer 21 is, maar daar wel een beetje bij in de buurt komt. Ik vind het prachtig, al die levenservaring die mij toegewaaid is, hoewel niet altijd van de aangenaamste soort. Ik ben blij met al die boeken die ik heb kunnen lezen, al besef je meer en meer hoeveel je er door gebrek aan levensduur onberoerd zult moeten laten. Ooit bezocht ik met enkele collega's en een groep leerlingen een wijnmakerij in Griekenland. In de opslag lagen anderhalf miljoen flessen kostelijke wijn. De wetenschap dat je die nooit van je leven opgedronken krijgt, al doe je nog zo hard je best, doet je het onvermogen van de mens beseffen. Hoe harder je je best doet, hoe minder flessen je zult kunnen ledigen. Dan geeft de lever het op. Soms moet je je neerleggen bij de onvermijdelijkheid der dingen. Bij de wetenschap dat dat meisje van even in de dertig, waarop je heimelijk verliefd bent, wel iets anders op haar verlanglijstje heeft dan jouw uitgeleefde kop. Dat je beter de laatste fles niet kunt leegdrinken. Dat leidt alleen maar tot vroegtijdige opname in het verpleegtehuis, waar je dan je teleurstellingen kunt verbijten.
De avond is definitief gevallen. Ik doe de lampen aan, trek de gordijnen dicht, schakel de radio in en voel mij weer helemaal senang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten