Scheepsrecht

Als ik het gehype op de Nederlandse radio zat ben, zet ik de BBC op. Al is het maar omdat daar doorgaans op kalmere toon wordt gesproken en omdat er deels een andere waan van de dag heerst. De BBC is de rots in de branding van een vervuilde mediazee, waarin de tabloids als reusachtige kwallen ronddrijven. Bij zo'n tabloid vergeleken is een herriemakersomroep als PowNed een kinderbewaarplaats en bestaat het puberale duo dat op zondag te middernacht zijn onbeschaafde onmacht komt uitkraaien onder de naam Echte Jannen, uit twee hersenverweekte watjes. De BBC werkt soms verademend, maar er zijn dagen dat ik ook de adellijke dame in internationaal omroepland moeilijk kan verdragen. Op zulke dagen heb ik de neiging mij af te wenden van het woeden van de wereld. Dat heb ik van mijn vader. Die kondigde dan aan het liefst te gaan wonen in een hutje op de hei. Daar is het nooit van gekomen. Hij was namelijk als de dood van het kruipend gedierte dat zich in de vrije natuur ophoudt. Ik geef in zulke gevallen de voorkeur aan een afgelegen Grieks eiland, dat nog niet is ontdekt door het massatoerisme. Het is even zoeken, maar die zijn er nog. Ben ik niet in staat terstond af te reizen naar Limnos, Samothraki of Skyros, dan wil uitzetten van de telefoons ook nog weleens helpen. Even onderduiken in eigen huis en hopen dat er niemand aan de deur komt. Geen idee hoe ik de bel moet afzetten, maar die hoor ik toch de helft van de tijd niet. Daarom moet ik mijn buren regelmatig lastigvallen als er weer eens een pakket boeken door de post bij hen is afgegeven, terwijl ik nietsvermoedend op mijn werkkamer zat.

Helemaal consequent is dat niet, want op gezette tijden, als het om Griekenland gaat, doe ik ook mee aan het mediacircus en geef ik als historicus volop commentaar. Nietzsche zei echter al iets in de trant van jeder Konsequenz führt zum Teufel en daar ben ik het mee eens. Meestal komt dat commentaar geven neer op geleid koffiedik kijken. Ik bedoel daarmee vanuit het verleden doorredeneren naar de toekomst, ook al weten we nooit goed hoe die er gaat uitzien. Zo sta je als minister van financiën op krenkende wijze de Grieken de les te lezen vanwege hun begrotingstekort, en zo moet je zelf in Brussel op de knieën omdat je eigen begrotingstekort onverwacht hoger is dan je dacht en vrijwel alle wetenschappers roepen dat bezuinigen de economie meer kwaad dan goed doet. Dat hebben ze in Griekenland inmiddels ervaren. Daar groeit het leger van meer dan 25.000 daklozen in Athene met de dag. Voorlopig valt het in Nederland nog mee. Eén keertje met Oud & Nieuw géén vuurwerk afsteken betekent voor een flink aantal Nederlanders al dat hun koopkracht dit jaar niet of nauwelijks daalt. Mij over dat soort dingen een tijdje niet druk maken, ik snak er soms naar. Ik voel me weleens verwant aan de struisvogel. Lekker de kop in het zand. Als het water langs de muur loopt omdat mijn hoogbejaard dak weer eens lekt, even doen alsof je niets ziet.

Ik heb mijn leven lang heen en weer gezweefd tussen een ingeboren behoefte om mij overal mee te bemoeien en de wereld van mijn gelijk te overtuigen en de even ingeboren behoefte de hele kolerezooi de kolerezooi te laten en ergens ver weg gedichten te gaan schrijven. Daarom is het met mij nooit iets geworden in de politiek. Ik ben weleens lid van een partij geweest, vond dat zo'n beetje mijn burgerplicht, maar als er dan na een paar vergaderingen werd voorgesteld dat ik op een lijst moest voor de gemeenteraad, ongeveer het makkelijkste wat er te bereiken is, je hoeft er alleen maar glad voor te babbelen en toneel te spelen, zag ik een toekomst voor mij met beleidsnota's, vergaderingen, commissies en zeikerds uit de bevolking die je over iedere scheet aanspreken. Dan rende ik weer gillend de partij uit. Dat is mij drie keer overkomen. Drie keer is scheepsrecht, luidt het gezegde.